Asfalt eller skog - livet er på sporet

Vi sporar kvar veke, men med ei matmor som jobbar for fullt og studerer i tillegg, blir det svikt i skrivinga.

Forrige veke hadde han blanda resultat på asfaltspor i regn. Det første var bra. Dei andre var mykje til og frå.

Denne veka har vore slik:
Måndag asfaltspor ved UiS. Scott, Nicole, Silja og Ekko skulle bruke nasen.
Eg hadde lært noko av krittmerka til Gry: Store og tydelege skulle dei vere. Og eg hadde med meg idéen om ikkje ha slutt i sporet.
Lise tok med krittet og gjekk eit for meg. I tillegg la eg eit spor med vinkel.
Spor 1: Ekko tok sporet fint, men ville mykje ut på sidene. Men så kobla han og jobba veldig godt. Fortsette der Lise eigentleg hadde slutta sporet og bare gjekk for å kome bort. Kjempebra,
Spor 2. Her jobba han veldig bra. Ved vinkelen sjekke han ut ein grøftekant før han kom tilbake og fortsette fint sporet.
Det fungerte svært bra å setje kryss i sporet og stoppe undervegs for premiering. Og deretter å gå fram til neste kryss og fortsetje. Då fekk hunden fleire spor ut av eit langt.

I dag var det Lise og eg som ville sleppe asfaltgutane ut i naturen. Sælandsskogen er perfekt til det. Den første vi møtte var ein moden herre frå området. Han kom på solid DBS damesykkel. Ikkje noko tull med gir der. Rett etterpå kom mann med traktor. Han var òg i moden alder. Så kom det eit par bilar til. Her skulle det hoggast tre til folket på Undheim og slikt arbeid er for skikkelege mannfolk.

Vi høyrte motorsag og etterkvart fekk vi beundre treet. Mannfolka tykte vi kunne ta ein julesong slik at stemningen blei perfekt, men Lise og eg feiga litt ut der... Dei var strålande nøgde med resultatet. Ein fiksa eit til huset i tillegg. Så var det gjort.

Lise og eg la ut to lange spor. Ekko sitt blei på 570m. Det skulle få ligge. I mellomtida skulle hundane få trene på sporoppsøk. Eg gjekk inn i skogen og laga ei linje (ikkje bein sidan skogen er full av tre...) og plasserte mange gule sløyfer langs linja.

Først ut var Scott. Han imponerte. Men det skriv vel Lise om.
Hundane blei sett på slik at dei måtte gå inn i skogen og ville møte sporet mitt slik at dei fekk ein 90graders vinkel.
Ekko tok sporoppsøket som om det var noko han hadde trent mykje på. Tok vinkelen og var skråsikker på retningen. Gjentok forsøket og han var like sikkert. Knallbra! Eg turde ikkje prøve fleire...

Sporet eg gjekk med han som førar

Sporet eg la ut

Vi gjekk rett på det lange sporet som no hadde fått litt liggetid. No er ikkje Endomondo det beste instrumentet til å sjå spora, men eg gløymer stadig GPSen så då blir det slik.


Ekko hadde fart og eg angra ei stund på at eg ikkje hadde den lengste lina med meg. Eg kan ikkje seie sikkert om han er direkte i sporet, men alle merkene blir nådd og der eg trur han går feil, har eg feil. Vi hadde eit stopp ved eit daudt dyr. Det måtte luktast på og studerast nøye før han kunne gå vidare. Tok perfekt vegkryssinga (eg hadde gått litt langs vegen før eg gjekk inn i skogen på andre sida). Etter vel 300 meter byrja han å rote. Eg stod heilt stille så det vises ikkje på loggen. Han fann godsaker etter eit anna dyr og måtte sjekke det og sporet ut, men kom seg på jobb igjen og var sikker på vegen vidare.

Siste sporet hadde Lise lagt ut for meg. Ekko starta greit, men verka meir lysten på leik. Og då eg trudde han hadde kobla heilt ut, tok han vinkelen perfekt. Altså meir på enn eg trur (liknar litt på nokre elevar...) 

Generelt i dag og fleire andre gonger så syns eg han har nasen høgt. Han jobber godt når han er av sporet og gjer ikkje opp før han er på igjen. Såg det tydeleg då vi kryssa ein sti og han ikkje fann kor eg hadde begynt å klatre. Kjempefin jobbing og tydeleg når han er sikker.

I dag var han lett å lese. 

Trur eg las i avisa på fredag at ein polititenestemann sa at han var sikker på at hunden hans var lukkeleg når den fekk gå spor. Det har han rett i. 

Vi avslutta treninga med å leite etter hundebåndet. Eg hadde mista det på turen. Sjølvsagt fann vi det ;).

Litt spor. litt rundering og ellers eit roleg liv

Veke 44 starta med tre asfaltspor i mørkret saman med Lise og Scott. Lise hadde lagt ut eit beint asfaltspor til Ekko. I tillegg la eg ut to.

Sporet Lise hadde lagt ut, blei forstyrra av at eit menneske fann det for godt å spasere rett i sporet. Men eg stilte meg opp. Eg tok Ekko bort til starten. Gjorde han klar. Lise hadde lagt litt godbit i starten så nasen var tydeleg nedi. Og han gjekk knallbra til det var 1 meter igjen. Då byrja han å virre. Eg tok han tilbake og han tok seg fint inn. Optimistisk gjekk vi til neste spor. Dette hadde han det travelt på. Hamna litt på sida av sporet, men med omstart gjekk han det beint og fint.

Det tredje sporet verka han høg på. Han virra rundt i sikksakk. Tidlegare har eg meint at han blei meir konsentrert for kvart spor, her verka det motsett. Han var ukonsentrert og uinteressert. Eg har aldri tenkt den tanken før, men kanskje han var sliten etter to asfaltspor? Hm. Det må eg undersøke nærmare.

Alle planane om fleire sporkveldar forsvann i travelheit og ei sliten matmor. Men så kom heldigvis laurdagen med sol og mange folk som ville rundere i Sælandskogen.

Ekko var nest siste hund ut. Vi var så mange at eg fekk tid til å varme han opp slik at han var mjuk i kroppen før han skulle springe. På første slag fekk han ein liten lyd. Flott ut og fin framdrift då han kom inn med meldingen. Full fart ut for å leike med Marina. Både ho og leika er topp! Det neste slaget gjekk like bra. Jan Inge hadde fått den leika som bare var passe kjekk (no må eg hugse å kjøpe ei ny for den som er utslitt. Med lyd). Han hadde fleire gode slag. Etter nokre slag begynte han med det gode gamle: Eg stoppar opp og snuser for det er ingen vits å springe om det ikkje er nokon der. Men heldigvis set han opp farten etter nokre sekund. Dei siste slaga var flying. Premien for at han var flink og litt kondistrening.

Eg kan arbeide med at han blindt skal springe 50 meter rett ut same ka, men eg veit ikkje heilt korleis. Og eg veit ikkje heilt om det er naudsynt. 

Etter pausen avslutta vi med spor. Gry la ut eit spor for Ekko. Det fekk ligge litt og Gry hadde avslutta på ein måte som gjorde at ho kunne legge seg i slutten utan å forstyrre sporet når vi seinare skulle gå det.

Ekko starta ivrig. Var tydeleg klar over ka han skulle. Etter ei stund syns eg nasen kom litt høgt, men eg stolte på han og fulgte sporet vidare. No kom vi vel nære hovudvegen. Eg nekta å tru at Gry hadde gått der, men visste at Lise hadde gått i deler av sporet til Ekko då ho kom over frå andre sida av hovudvegen og skulle til parkeringsplassen. Han kan ha gått over i sporet hennar eller han kan ha brukt overvêret og kjent ferten av den vegen Gry hadde gått for å legge seg i slutten. Ikkje veit eg, men eg tok han tilbake til der eg var sikker på at nasen var nedi. Bad han spore vidare. Då gjekk han ivrig vidare og etter ei stund fann han ein person med tennisball og godbitar liggande bak ein busk. Fryd og glede!

Skal eg hjelpe deg?

I dag har vi vore på tur med Silje og Selma. Vi tobeinte trudde vi skulle vere smarte og unngå for mykje vatn så vi gjekk rett uti ei myr.... Men gildt var det.

Ups and downs

Torsdag møttest vi Lise og Scott på parkeringsplassen på Statoil. Greit å vere under tak når veret er så usikkert. Heng dokker med!

Sist veke var asfaltspor ein solid nedtur. Denne kvelden var vi nok innstilt på at det kunne gå alle vegar.

Eg la desse spora:

1. 4m rett fram på betong. Godbit i starten og undervegs
2. 4m rett fram på betong, men i annan retning enn det første
3. 39m på betong. Sporet gjekk langs ein murvegg (ca 1/2m høg). 1 vinkel. ikkje under tar
4. 5m rett fram på betong. (Dette var eit ekstraspor i tilfelle det lange ikkje funka)

1. spor:

Ekko var annleis enn sit torsdag. Han verkar konsentrert og klar for jobbing. Gjorde eg noko anna denne gongen enn sist mon tru?

Konsentrert på sporet. Gjekk litt på sida midt på, men tok seg inn. Bra.

2.spor:

Fulgte det konsentrert og fint.

3.spor:

No kjente eg iveren (det var dette rare frå sist, med ein kant...). Han gjekk fortare enn på dei to første, nasen var nedi oghan jobba godt i 30m. Då kom vinkelen. Den korta han av og hamna på sekundærsporet. Blei tatt tilbake og tok då vinkelen og gjekk fint til slutten.

4. spor:

Då var eg så nøgd at eg hadde gløymt det, men Ekko oppdaga det og snuste seg til godbitane utan at eg heitl forstod at vi var på jobb.

Kvelden blei avslutta med at eg la ut to spor nede på asfalten. Sporet Ekko skulle gå gjekk på gangstien langs Statoilbygget. Det gjekk langs kanten med plen på innsida. Eg kryssa ein gangveg, gjekk over litt gras, så eit gangfelt, litt rett fram, men fann ut at det var ein dum plass å legge premien, så eg svingte til høgre og gjekk litt langs fortauet.

Så var det eksamen: Eg var heilt på hogget. Fann sporet. Gjekk rett i det, svingte ein gong innom plenen, men ut igjen. Tok kryssinga av gangveg fint. Lukta ekstra grundig på den vesle grøne flekken eg hadde gått på. Skråsikker over gangfeltet. Gjekk rett fram og tok nok svingen min til høgre litt på overvêret, men var deretter på sporet og snuste veldig der eg hadde gått av fortauet for å gøyme premien. Godt jobba!

----

Fredag var det kurs med Tord Gustavsson i SWDI. Eg skulle berre vere med på teorien om Spårhunden och luktarna. Dei andre skulle anten vere observatørar resten av helga eller aktive deltakarar.

Det var ein interessant kveld. Han var veldig forskningskonsentrert og slo vel i hjel alle dei skråsikre tinga vi hadde høyrt før. Svært få saker var forska på. Til dømes var det ikkje systematiske studier på om alder og underlag på eit spor var viktig.

Eg skriv litt meir om dette i eit anna innlegg, men kort sagt: det var mykje å tenkje over etterpå. Spor er spennande.

--- 

Så kom laurdagen og sportrening på Sviland. Grått og haustleg, men Eldrid og Alfred ville i alle fall trene. Og i tillegg kom Marius med Amy for å få litt sportips.

Det var tre bilar på parkeringsplassen då vi kom. Det viste seg å vere konkurransespor i regi av Schæferklubben. Dei hadde begynt tidleg og var ferdig før vi var skikkeleg i gang. 

Eg gjekk eit langt spor i skogen som skulle ligge eit par timar. Det hadde vinklar og kryssing av elv.

Deretter gjekk eg ned i sanddynene og la tre korte spor. Inspirert av kurset (og eg mangla asfalt) skulle det trenast på starten av sporet + ein vinkel.. Mens eg gjekk der og tenkte smart, blei eg "angripen" av 3-4 terriar. Dei bjeffa og hoppa på meg. Hm. Har eg ikkje møtt på slike hissigproppar her før, mon tru? Men denne gongen var det ein mann som gjekk med ein flokk.

Ja, så var det bajasen då. Han blei frustrert då eg haldt han igjen for å få han konstrert på fotspora mine. Han ville gå sekundærsporet og dermed basta. Eg gjekk vidare til spor 2. Kort med vinkel. Her såg eg tydeleg merke etter vilt og det lukta Ekko òg.... Og dermed var hjernen kobla på andre enn mine spor... Det tredje gadd eg ikkje. Eg var sur.

Sidan eg var frustrert, var det greit å gjere noko anna. Marius blei sendt til skogs. Oppgåva var: Legg frå deg klikkaren di omtrent der, lag nokre vinklar og gøym deg oppi lia. Dette starta som ein fest. Ekko snuste i sporet og litt frustrert på klikkaren. Han ville avgarde. Og det med skikkeleg drag i lina. eg sveitta der eg hang etter. Han tok svingar og då vi nærma oss, gjekk nasen høgt. Her sette overvêrshunden inn. Heldigvis hadde vi flaks for vinden var feil så han fekk ikkje hjelp og sette nasen i bakken igjen. Fryd å finne Marius og få leike med tennisballen.

Siste sporet var interessant. Han starta stødig, men søkte jamnt snarvegar for å kome til ferskare spor. Blei sett tilbake der eg oppdaga det i tide. På slutten var eg heilt forvirra inni den tette skogen. Eg hadde vel aldri gått her? Det var jo omtrent umuleg å kome seg fram. Men slutten dukka opp den. Den hunden går på sekundærspor så det susar og tar dei berømte snarvegane der det passar han. Han vil til slutten. Hm. Var det ikkje det Gustavsson snakka om at var problemet med hundar som var trena på sluttpremien? Ja,ja, Ekko du er ein eldre hund, men du slepp ikkje unna. Du må avlerast noko av dette. Du er altfor god sporhund til å få dette ryktet.

Her må det ein plan til....

Topplada og interessante asfaltspor

Vi har ikkje gitt opp asfalten, sjølv om bajasen stadig håpar på det..

Torsdag var Lise og eg i parkeringshuset til Statoil. Det var fullmåne, men vinden var iskald så vi prøvde å vere mest muleg under tak.
Underlaget er ikkje heilt asfalt, det er litt gummi i det.
3 korte spor.
1. start med 3 blodpuddingbitar. Bittelitt lukt av blodpudding undervegs.
Ekko var høg då eg tok han ut av bilen. Tjo og hei! Her skulle det leikast. Godbitane blei sjølvsagt tatt i mot med glede, men sporinga. Det var reine sikksakken. Er luktene mine spreidde så vidt eller har han ikkje fokusert på ka lukt han skal velje?

2. start på same måte. Ikkje ekstra lukt undervegs.
Dette sporet gjekk litt betre, men brei sporføring

3.spor. same underlag, same oppsett som nr 1.
Dette var det beste av desse tre, meir fokusert på sporet.

Det siste sporet gjekk Lise for meg. Det var asfaltspor rett ved sida av kantstein og plen. Ein vinkel.
Dette sporet gjekk i resertempo. Eg trudde sporet skulle gå ein annan stad enn Ekko, men eg fulgte han. Nasen var litt høg, men han verka skråsikker og var målmedviten. Rett på slutten.

Kvifor er eit asfaltspor like ved grøftekant/ kantstein meir interessante og fokuserande enn asfaltspor midt i vegen? Har nokon eit svar på slikt?

---
Rundering.
På laurdag var det rundering i Skjævelandsskogen. Isabelle kom med Balder (kjekt å sjå han rundere igjen) og Buffy (tøff jente!).
Ekko var topplada. Helst litt overlada for han måtte ta ein runddans med ei svær grein før han forstod at det skulle arbeidast, men då var farten på topp og meldingane kom i ein fart. Knallbra. Vi prøvde blindslag. Sidan Ekko ikkje kan ha den innkalla figuranten på midtlina (han melder på henne der) så var ho plassert LANGT framme slik at  ho kunne ligge klar til neste slag.
Ekko sprang ut. Stoppa opp. Sett nasen i sky og sprang fram til figuranten. Altså full melding på eit langt slag.
Vi prøvde det same ein gong til. No var figuranten veldig langt framme, men det hjelpte ikkje. Nasen i veret og figurant blei meldt. Vi kunne ha sett figuranten i bilen, men eg var faktisk litt redd for at han skulle melde på den då bilane stod nære løypa.

Farten og interessen i runderinga var bra, men han er lik seg sjølv. Stoppar undervegs i arbeidet for å tenkje (ser det ut som). Lausbittet er han skråsikker på.

Vi avslutta treninga med at han skulle gå eit ID-spor. Marina skulle legge igjen ein hanske og ho og Lise skulle gå ut i lag. Det sporet Ekko skulle følgje var altså Marina sitt. Han var ivrig. Verka som han visste ka han skulle. Svingte kjapt til venstre inn på ein sti. Ja,ja tenkte eg, det var litt annan retning enn eg hadde snakka med dei om, men ok. Så byrja han å bli usikker. Hoppa frå det eine til det andre. Fekk lukte på hansken på nytt. Verka ikkje skråsikker, men tok eit spor. Dette var på nedsida av der det seinare viste seg at Marina var. Eg nekta han å gå inn der for eg var skråsikker på at sporet ikkje var der. Vi gjekk tilbake til der han svingte feil. No stoppa vi opp. Han fekk lukte igjen. No var han ikkje usikker lenger og gjekk i rett retning. Brydde seg ikkje om der Lise hadde svingt av. Han gjekk ikkje inn i tett skog der Marina hadde gått, men valde ein annan retning for å kome rett på henne.
Denne dagen var han ikkje lett å lese. Han verka skråsikker, men det var ikkje same luktene vi gjekk etter... Må trene meir på å ha fokus på rett lukt frå starten..

Hundeføraren må skjerpe seg

Av ulike grunnar har Ekko måtta akseptere at han kun har fått tur i kvardagen i det siste. Det tilfredsstiller ikkje brukshunden sjølv om han etterkvart er blitt ein moden mann. Han blir uroleg om kvelden og vil helst at vi skal leike eller finne på ein annan aktivitet.

Spor i Sørmarka

På sundag angreip han kanina si. Den mista etterkvart augene og halve hovudet. Dette er det lenge sidan han har gjort med tinga sine så eg tok hintet. Måndag blei det sportrening med Silje og Torhild.

Måndag: Skogsspor med kryssande turveg. 330m
Vi møttest ved OD og eg la eit spor på 320 meter. Det skulle krysse ein turveg. Sporet var vel ein 1/2t gamalt då vi starta på det.
Endeleg, trur eg bajasen tenkte. Han var KLAR! Starten tydeleg og fin. Arbeider seg oppover skogssida, men ser at han hopper litt. Hamnar utanom sporet og skundar seg innpå igjen. Rett før vi skal krysse turvegen, ser eg at det kjem eit par med ein stor irsk setter gåande. Eg er spent på korleis Ekko vil reagere. Jo, han ser hunden og bjeffer til, men så er det som om han kjem på at han er på jobb og ikkje har tid til slikt tull. Han fortset med sporet. Sporet går greit og han finn slutten.

Etterpå blei det ein triveleg tur med Silje, Torhild og hundane. Då vi kom heim, var det ein som snorksov. Sånn vil han ha det kvar dag. Resten av veka blei diverre ikkje slik...
Men så kom laurdagen.. Vi møtte Lise og Kari L på Dale.

Grusspor. maks 30 meter
Vi starta med å gå eit grusspor på grusbanen medan vi venta på at dei lange spora skulle få godgjer seg litt. Då eg gjekk sporet var det ein uberørt bane. Då Ekko skulle gå ei lita stund etterpå hadde det gått folk og hund i sporet...
Ekko verka absolutt ikkje påkobla. Han snuste på mykje, men ikkje på sporet mitt. Eg fekk han innpå fleire gonger, men det evrka heilt uinteressant. Heilt til vi var komne halvveges. Derfrå og inn gjekk han eit perfekt spor med nasen i grusen.

Skogsspor, kryssande bekk, variert underlag. 670m
Dette sporet fekk ligge godt over 1,5t før eg begynte på det. Ekko starta fint. Men som eg har sett fleire gonger at han hopper litt rundt før han verkar sikker på at jo her var det. I gras, over stein og velta tre går det fint, men brått kjem vi til ein stad der eg gjekk til venstre for ein månad sidan. Det gjorde han i dag òg, Heldigvis hadde eg merka sporet så eg fekk stoppa han. Då virra han rundt og så såg eg at han sette nasen nedi igjen og gjekk der eg hadde gått i dag. Bekken blei kryssa greit. På den andre sida, var han kjapp til å ta til høgre (som var rett), men stoppa og snudde og såg ut til å ville gå til venstre (som vi gjorde for ein månad sidan). Ser litt forvirra ut. Går tilbake til bekken og er no sikker på at han skal til høgre. Vidare går det fint, men han ligg litt til høgre for fotspora mine, men går inn i tett skog på same stad som eg hadde gjort. Barnålsbotn går fint, klatringa over steinar likeeins. Han arbeider litt meir når det blir tett skog og høgt gras, men det er lett å sjå når han er sikkert.  Det resterande går veldig fint og slutten blir funnen.

Skogspor, deler på tursti, varierande underlag, 430m.... og bratt stigning..
Lise hadde lagt ut eit spor til meg som no hadde godgjort seg i 2 timar. Vi fann lett starten. Ekko jobba godt i høgt gras. Lise hadde vore grei og markert nokre gonger i løypa. Det gjorde meg trygg på at han var på rett spor. Vi hamna på ein sti som eg etterkvart forstår er turstien til Lifjell. Ekko ville til høgre midt i lia. Eg var skråsikker på at Lise hadde sagt at ho hadde halde seg på vestsida av turvegen, så her var det ei som ikkje skulle la seg lure... Eg nekta å følge Ekko inn til høgre og forlangte han vidare oppover mot venstre. Søk spor, var kommando. Hunden tenkte nok at ok, no var leiken med Lise si lukt over, eg får velge eit anna... For oppover gjekk det. Bratt var det og til tider omtrent umuleg å klatre. Men Ekko var sikker som banken. Eg klatra og begynte å tvile då eg ikkje møtte fleire gule merke og heller ikkje såg menneskespor, kun dyrespor oppover fjellsida. Etter 430m innsåg eg at Ekko ikkje viste meg Lise sitt spor. Eg tok av han sporutstyret og på med vanleg band. Prøvde å ringe Lise, men ho var opptatt med eigne spor. Nei, nei. Vi hadde jo hatt ein kjekk tur, så vi fekk heller begynne på nedturen. Medan vi sakte arbeidde oss nedover langs turvegen, ringte Lise. Jo ho hadde nok kryssa turstien. Hadde bare ikkje tenkt på at det var den turstien som alle gjekk til Lifjell.

Sjå der Ekko vil til høgre 1/3 etter start..

Ok. forseint no. Nedover med oss. Etter ei god stund, var det ein som plent skulle inn til venstre. Heldigvis såg eg ei gul sløyfe i det fjerne, så eg sa bare: Søk. Ekko var skråsikker innover. Endeleg var han på sporet igjen (idiotiske matmor som nekta han..). Og med matmor i kort turband bak, bar det avgarde. Ei ny gul sløyfe og til slutt ei til. Så stoppa Ekko brått. Her låg det jo pølser i massevis. Slutten var funnen!
Flinkingen! Han hadde ikkje gløymt ka jobben eigentleg handla om. Og kjeft til meg.

Møtte Lise like etter. Vi var vel veldig einig om at det er knallkjekt å spore med desse hundane våre. Dei tenkjer, finn løysningar og gjev ikkje opp.