Kjekk hund på tur

I dag skulle vi gå ein tur og nyte sola og den intense grønfargen. Samstundes ville eg arbeide med Ekko som turkamerat.

Målet var Mosvatnet og turområdet der. I tillegg til at dette er eit nydeleg område så er det stor sjanse for å møte andre hundar, fugleliv, barn, vaksne, motoriserte rullestolar, syklistar og joggarar. Altså perfekt område for turtrening.

Resultat:

Bandtrening:

Ekko går veldig fint i bandet når han er ferdig med dei første 200m med lukting og tissing. Han er lett å få kontakt med, oppsøkjer ofte kontakt og dreg ikkje i bandet. Unnatak er når han luktar noko veldig, veldig spennande, men til og med då opplever eg at ein kontaktlyd får han til å kome til meg.

Møte med menneske:

Vi møtte mange folk. Når ungar skal forbi, går halen ivrig. Då er det vanskeleg å sjå på meg, men han greidde det i to av tre gonger. Når vaksne går forbi, tek han kontakt med meg. Veldig bra.

Vi møtte òg hundar.

Eg var spent for han har hatt fleire utfall i det siste. Det var så lenge sidan så eg var så overraska då det skjedde. Altså bestemte eg meg for å gå langt ut og trene Kinderegg.

Første hund: Vi går til sides og stiller oss opp. Men det kom jo aldri ein hund... Det viste seg at hunden hadde bestemt seg for å ha eit stort toalettbesøk akkurat då og det tok visst tid med innsirkling av plassen osv. Men omsider kom han. Ekko såg bort, men var jo så gira på maten etter denne ventinga at det var ingen reaksjon.

Hund nr 2 kom like etterpå så vi var ikkje komne ut frå plassen vår ein gong. Denne var Ekko litt meir interessert i, men godbitane var betre. Han var roleg sjøl om vi gjekk tidleg ut på vegen igjen.

Hund nr 3 var utruleg vakker syns Ekko. Og eg trur at den andre syns like eins. Eg fekk Ekko lett ut av vegen, men ikkje i godbitstilling for kindereggøvinga. Dette måtte han bare sjå på. Fekk mata han frå sida. Kroppen stod parat, men ingen lyd, ingen rykk. Den andre hunden såg og såg etter Ekko. Og Ekko såg.... Men like etter er han lett å få med seg vidare og ikkje stressa.

Hund nr 4 kjem vi mot bakfrå. Dei går sakte og vi nærmar oss. Ekko er veldig klar over hunden. Eg byrjar trene på kontakt mens vi går. Han ser på meg kvar gong kontaktlyden kjem, men er fort stirrande framover. Etter kort tid er det Ekko som tar kontakt for godbit. Han ser stadig bort på den hunden vi nærmar oss sakte, men vel å sjå ofte opp på meg. Eg går så sakte at eg er sikker på at vi ikkje kjem for nære hunden framfor. Den vimsar i veg i fleksilina med matmor i mobilen, så her er eg ikkje trygg på at vi bør gå forbi. Eg hadde òg mobil, men den blei brukt til fotoapparat.

Hund nr 5 møter vi på eit smalt område og vi må snu og gå tilbake. Ekko kjem villig med og vil meir enn gjerne snuse på ny plass. Eg får han til å sitje. Han observerer den andre, men søkjer stadig kontakt med meg.

Sitt når eg stoppar opp.

Dette er vanskeleg. Ekko strever med å forstå at han skal gjere det når vi går og luftar oss. Han har tidlegare lært at han då skal stoppe og la bandet bli hengande slapt. Og det er jo godt at han kan. Men no vil eg altså at han skal setje seg når eg stoppar opp. Øvde kvar gong vi kryssa ei gate i dag, men det er ikkje lett for bilførarane er kjappe til å sleppe oss fram :-) . Når han har tenkt seg om bitte litt, er sitt faktisk forslag tre. Først stoppe opp, så sjå på meg og så .. sitt.

Når vi møter folk vi kjenner, er det mange andre ting han vil FØR sitt og kontakt kjem, men det går sakte framover. Det kjem i alle fall som eit tilbod.

Fuglelivet.

Ender er kjempespennande syns Ekko. Kontaktlyd var nok til å få han vekk frå det fokuset. Minus ein gong. Då skulle eg fotografere og tar hunden med meg ut i eit ormåde der fuglane bare låg og venta på oss... Gjett om eg fekk brannsår i handa då bandet stramde? Men ingen fugl skada og Ekko var lett å få i modus som fotoobjekt.

På slutten var vi så blide begge to at det blei drakamp med bandet og lov til å bere kong-en heim.