Våt, men kjekk trening

Plaskregn.... eg byrjar å bli lei. Greit at eg er glad i vatn, men treng det kome ovanfrå? Mykje kjekkare når det held seg på bakken.

I dette plaskregnet har den harde kjerne trent. Pia, Era, Scotty, Faya og stakkars Chico stiller like trufast opp som eg. Og eg syns vi blir betre og betre eg. Mor har sagt at sola går ned kl 1730 i midten av februar. Det betyr visst at då er det ikkje mørkt når vi skal begynne å trene. Lurer på om det har slutta å regne óg då? Eg gler meg i alle fall til eg får sett litt ka som foregår der ute på parkeringsplassen.

I dag hamna eg i gruppe med Faya og Scotty. Vi trente på 3 ting.
Det første var å få til ein skikkeleg "frys fast stå", altså ein stå der vi stoppar brått straks kommandoen kjem. Faya først. Ho tok eit par ekstra skritt etter kommandoen. Men den dama er jo ikkje dum. Ho forstod kjapt at det kom ein ball i full fart viss ho fraus fast. Og vips så gjorde ho det. Scotty hadde òg sånn ein kjekk ball så han òg fekk det til. Eg fekk låne ballen. Og sånn ein vil eg òg ha. Eg stod som eg var spikra fast. Dette var kjekt. Mor syns det gjekk for bra, så ho begynte med sitt og dekk kommando. At ho ikkje lærer. Her er eg perfekt på stå-kommandoen. Kan ho ikkje nyte det i 2 minutt? Eg var ikkje klar til å sitje. Eg ville fryse fast og få ein stilige ball gjennom lufta. Kjøp sånn ein ball til meg!

Oppgåve nr 2 var vanskelegare. "Sit" på avstand. Eg syns det er vanskeleg. Eg vil sitje hjå deg mor, skrik heile meg. Men Elisabeth holdt i tauet så eg måtte ta kommandoen på avstand. Det var rare greier. Likte det ikkje heilt. Matmor gjekk jo lenger og lenger vekk. Skal vi seie at karakteren blei sånn midt på treet?.

Oppgåve 3 var innkalling der vi med god fart skulle kome på plass. Anne Lise holdt meg ved startpunktet. Elisabeth sat på sida med ei skål med godsaker. Mor ropte "På plass" Eg sette opp farten og svingte innom Elisabeth, men forstod teikninga. Første gongen var eg så på tuppa at eg ikkje sette meg ned, men sprang til premien med ein gong. Det var visst feil. På tredje forsøk, gjekk det betre. Eg sette opp farten, svingte eit par grader mot premien, men tok meg inn og sprang på plass. Sånn Doggie Zen er veldig kjekt. Akkurat som premien smakar betre når den ligg i skåla.
Faya er så avansert at ho kunne ha Scotty ståande på midtlina utan at ho brydde seg då Elisabeth ropte. Det hadde aldri eg fiksa.

Etter all denne treninga fekk vi firbeinte kvile ut i bilen, mens dei tobeinte var så våte at dei likegodt stod ute ei stund til.