Å bli sliten

Torsdag var det aktivitetskurs med freestyle, i helga runderingskurs. Eg skal skrive om begge deler, men har lyst å lufte nokre tankar eg filosoferte litt over på sundagskvelden.

På sundag låg Ekko og sov tungt frå vi kom heim etter runderingskurset. Det han hadde opplevde denne dagen var:
 Kort tissetur om morgonen, leik og snusetur 1/2t før han skulle i ilden 1. gong. Det han fekk oppleve då var leik med figurantar, drill på melding i ca 20 min. Så var det inn i bilen igjen. Der var han fleire timar. Så kom det ein ny økt som var lik den første. Etter den fekk han trene på å ligge i bilen medan eg sat ved sida av han ei lita stund.
Vi reiste dit kl 0930 og kom heim 1730. Og altså, etter det sov Ekko tungt resten av kvelden.

Ofte har eg dårleg samvit for no har han måtta vere lenge i bilen/ no har han brukt seg for lite osb. Men han søv ikkje så tungt etter at vi har vore på lang gå tur/ springe fritt tur. Det var tydeleg kor slitsomt det er å arbeide med hjernen i staden for labbane. Springe fritt turen, lange spaserturar med oss er altså mest for at hunden skal holde forma og få trim (noko han treng!), men det hjelper nok ikkje så mykje viss ein vil slite dei mentalt ut. Sjølvsagt blir dei slitne av ein lang tur, men tar du den ofte, får dei bare betre kondisjon og er mindre slitne.
Eg er altså usikker på om dei fleste hundane må springe frå seg for å få treningsfokus, eller om det er vi som har lært dei opp til det? Har det meir med forventningane vi gjev dei når dei hoppar ut av bilen og evt ser andre hundar samstundes? Meiner vi at hunden skal starte dagen med å springe mykje før vi kan forvente ro og kontakt i heimen? Eller meiner vi at det er sjølvsagt at kvardagslydnaden skal vere på plass same kor mykje eller lite han har sprunge frå seg? Viss vi meiner det siste, kan vi kanskje trene opp det same i andre situasjonar òg.