Asfalt eller skog - livet er på sporet

Vi sporar kvar veke, men med ei matmor som jobbar for fullt og studerer i tillegg, blir det svikt i skrivinga.

Forrige veke hadde han blanda resultat på asfaltspor i regn. Det første var bra. Dei andre var mykje til og frå.

Denne veka har vore slik:
Måndag asfaltspor ved UiS. Scott, Nicole, Silja og Ekko skulle bruke nasen.
Eg hadde lært noko av krittmerka til Gry: Store og tydelege skulle dei vere. Og eg hadde med meg idéen om ikkje ha slutt i sporet.
Lise tok med krittet og gjekk eit for meg. I tillegg la eg eit spor med vinkel.
Spor 1: Ekko tok sporet fint, men ville mykje ut på sidene. Men så kobla han og jobba veldig godt. Fortsette der Lise eigentleg hadde slutta sporet og bare gjekk for å kome bort. Kjempebra,
Spor 2. Her jobba han veldig bra. Ved vinkelen sjekke han ut ein grøftekant før han kom tilbake og fortsette fint sporet.
Det fungerte svært bra å setje kryss i sporet og stoppe undervegs for premiering. Og deretter å gå fram til neste kryss og fortsetje. Då fekk hunden fleire spor ut av eit langt.

I dag var det Lise og eg som ville sleppe asfaltgutane ut i naturen. Sælandsskogen er perfekt til det. Den første vi møtte var ein moden herre frå området. Han kom på solid DBS damesykkel. Ikkje noko tull med gir der. Rett etterpå kom mann med traktor. Han var òg i moden alder. Så kom det eit par bilar til. Her skulle det hoggast tre til folket på Undheim og slikt arbeid er for skikkelege mannfolk.

Vi høyrte motorsag og etterkvart fekk vi beundre treet. Mannfolka tykte vi kunne ta ein julesong slik at stemningen blei perfekt, men Lise og eg feiga litt ut der... Dei var strålande nøgde med resultatet. Ein fiksa eit til huset i tillegg. Så var det gjort.

Lise og eg la ut to lange spor. Ekko sitt blei på 570m. Det skulle få ligge. I mellomtida skulle hundane få trene på sporoppsøk. Eg gjekk inn i skogen og laga ei linje (ikkje bein sidan skogen er full av tre...) og plasserte mange gule sløyfer langs linja.

Først ut var Scott. Han imponerte. Men det skriv vel Lise om.
Hundane blei sett på slik at dei måtte gå inn i skogen og ville møte sporet mitt slik at dei fekk ein 90graders vinkel.
Ekko tok sporoppsøket som om det var noko han hadde trent mykje på. Tok vinkelen og var skråsikker på retningen. Gjentok forsøket og han var like sikkert. Knallbra! Eg turde ikkje prøve fleire...

Sporet eg gjekk med han som førar

Sporet eg la ut

Vi gjekk rett på det lange sporet som no hadde fått litt liggetid. No er ikkje Endomondo det beste instrumentet til å sjå spora, men eg gløymer stadig GPSen så då blir det slik.


Ekko hadde fart og eg angra ei stund på at eg ikkje hadde den lengste lina med meg. Eg kan ikkje seie sikkert om han er direkte i sporet, men alle merkene blir nådd og der eg trur han går feil, har eg feil. Vi hadde eit stopp ved eit daudt dyr. Det måtte luktast på og studerast nøye før han kunne gå vidare. Tok perfekt vegkryssinga (eg hadde gått litt langs vegen før eg gjekk inn i skogen på andre sida). Etter vel 300 meter byrja han å rote. Eg stod heilt stille så det vises ikkje på loggen. Han fann godsaker etter eit anna dyr og måtte sjekke det og sporet ut, men kom seg på jobb igjen og var sikker på vegen vidare.

Siste sporet hadde Lise lagt ut for meg. Ekko starta greit, men verka meir lysten på leik. Og då eg trudde han hadde kobla heilt ut, tok han vinkelen perfekt. Altså meir på enn eg trur (liknar litt på nokre elevar...) 

Generelt i dag og fleire andre gonger så syns eg han har nasen høgt. Han jobber godt når han er av sporet og gjer ikkje opp før han er på igjen. Såg det tydeleg då vi kryssa ein sti og han ikkje fann kor eg hadde begynt å klatre. Kjempefin jobbing og tydeleg når han er sikker.

I dag var han lett å lese. 

Trur eg las i avisa på fredag at ein polititenestemann sa at han var sikker på at hunden hans var lukkeleg når den fekk gå spor. Det har han rett i. 

Vi avslutta treninga med å leite etter hundebåndet. Eg hadde mista det på turen. Sjølvsagt fann vi det ;).

Litt spor. litt rundering og ellers eit roleg liv

Veke 44 starta med tre asfaltspor i mørkret saman med Lise og Scott. Lise hadde lagt ut eit beint asfaltspor til Ekko. I tillegg la eg ut to.

Sporet Lise hadde lagt ut, blei forstyrra av at eit menneske fann det for godt å spasere rett i sporet. Men eg stilte meg opp. Eg tok Ekko bort til starten. Gjorde han klar. Lise hadde lagt litt godbit i starten så nasen var tydeleg nedi. Og han gjekk knallbra til det var 1 meter igjen. Då byrja han å virre. Eg tok han tilbake og han tok seg fint inn. Optimistisk gjekk vi til neste spor. Dette hadde han det travelt på. Hamna litt på sida av sporet, men med omstart gjekk han det beint og fint.

Det tredje sporet verka han høg på. Han virra rundt i sikksakk. Tidlegare har eg meint at han blei meir konsentrert for kvart spor, her verka det motsett. Han var ukonsentrert og uinteressert. Eg har aldri tenkt den tanken før, men kanskje han var sliten etter to asfaltspor? Hm. Det må eg undersøke nærmare.

Alle planane om fleire sporkveldar forsvann i travelheit og ei sliten matmor. Men så kom heldigvis laurdagen med sol og mange folk som ville rundere i Sælandskogen.

Ekko var nest siste hund ut. Vi var så mange at eg fekk tid til å varme han opp slik at han var mjuk i kroppen før han skulle springe. På første slag fekk han ein liten lyd. Flott ut og fin framdrift då han kom inn med meldingen. Full fart ut for å leike med Marina. Både ho og leika er topp! Det neste slaget gjekk like bra. Jan Inge hadde fått den leika som bare var passe kjekk (no må eg hugse å kjøpe ei ny for den som er utslitt. Med lyd). Han hadde fleire gode slag. Etter nokre slag begynte han med det gode gamle: Eg stoppar opp og snuser for det er ingen vits å springe om det ikkje er nokon der. Men heldigvis set han opp farten etter nokre sekund. Dei siste slaga var flying. Premien for at han var flink og litt kondistrening.

Eg kan arbeide med at han blindt skal springe 50 meter rett ut same ka, men eg veit ikkje heilt korleis. Og eg veit ikkje heilt om det er naudsynt. 

Etter pausen avslutta vi med spor. Gry la ut eit spor for Ekko. Det fekk ligge litt og Gry hadde avslutta på ein måte som gjorde at ho kunne legge seg i slutten utan å forstyrre sporet når vi seinare skulle gå det.

Ekko starta ivrig. Var tydeleg klar over ka han skulle. Etter ei stund syns eg nasen kom litt høgt, men eg stolte på han og fulgte sporet vidare. No kom vi vel nære hovudvegen. Eg nekta å tru at Gry hadde gått der, men visste at Lise hadde gått i deler av sporet til Ekko då ho kom over frå andre sida av hovudvegen og skulle til parkeringsplassen. Han kan ha gått over i sporet hennar eller han kan ha brukt overvêret og kjent ferten av den vegen Gry hadde gått for å legge seg i slutten. Ikkje veit eg, men eg tok han tilbake til der eg var sikker på at nasen var nedi. Bad han spore vidare. Då gjekk han ivrig vidare og etter ei stund fann han ein person med tennisball og godbitar liggande bak ein busk. Fryd og glede!

Skal eg hjelpe deg?

I dag har vi vore på tur med Silje og Selma. Vi tobeinte trudde vi skulle vere smarte og unngå for mykje vatn så vi gjekk rett uti ei myr.... Men gildt var det.

Ups and downs

Torsdag møttest vi Lise og Scott på parkeringsplassen på Statoil. Greit å vere under tak når veret er så usikkert. Heng dokker med!

Sist veke var asfaltspor ein solid nedtur. Denne kvelden var vi nok innstilt på at det kunne gå alle vegar.

Eg la desse spora:

1. 4m rett fram på betong. Godbit i starten og undervegs
2. 4m rett fram på betong, men i annan retning enn det første
3. 39m på betong. Sporet gjekk langs ein murvegg (ca 1/2m høg). 1 vinkel. ikkje under tar
4. 5m rett fram på betong. (Dette var eit ekstraspor i tilfelle det lange ikkje funka)

1. spor:

Ekko var annleis enn sit torsdag. Han verkar konsentrert og klar for jobbing. Gjorde eg noko anna denne gongen enn sist mon tru?

Konsentrert på sporet. Gjekk litt på sida midt på, men tok seg inn. Bra.

2.spor:

Fulgte det konsentrert og fint.

3.spor:

No kjente eg iveren (det var dette rare frå sist, med ein kant...). Han gjekk fortare enn på dei to første, nasen var nedi oghan jobba godt i 30m. Då kom vinkelen. Den korta han av og hamna på sekundærsporet. Blei tatt tilbake og tok då vinkelen og gjekk fint til slutten.

4. spor:

Då var eg så nøgd at eg hadde gløymt det, men Ekko oppdaga det og snuste seg til godbitane utan at eg heitl forstod at vi var på jobb.

Kvelden blei avslutta med at eg la ut to spor nede på asfalten. Sporet Ekko skulle gå gjekk på gangstien langs Statoilbygget. Det gjekk langs kanten med plen på innsida. Eg kryssa ein gangveg, gjekk over litt gras, så eit gangfelt, litt rett fram, men fann ut at det var ein dum plass å legge premien, så eg svingte til høgre og gjekk litt langs fortauet.

Så var det eksamen: Eg var heilt på hogget. Fann sporet. Gjekk rett i det, svingte ein gong innom plenen, men ut igjen. Tok kryssinga av gangveg fint. Lukta ekstra grundig på den vesle grøne flekken eg hadde gått på. Skråsikker over gangfeltet. Gjekk rett fram og tok nok svingen min til høgre litt på overvêret, men var deretter på sporet og snuste veldig der eg hadde gått av fortauet for å gøyme premien. Godt jobba!

----

Fredag var det kurs med Tord Gustavsson i SWDI. Eg skulle berre vere med på teorien om Spårhunden och luktarna. Dei andre skulle anten vere observatørar resten av helga eller aktive deltakarar.

Det var ein interessant kveld. Han var veldig forskningskonsentrert og slo vel i hjel alle dei skråsikre tinga vi hadde høyrt før. Svært få saker var forska på. Til dømes var det ikkje systematiske studier på om alder og underlag på eit spor var viktig.

Eg skriv litt meir om dette i eit anna innlegg, men kort sagt: det var mykje å tenkje over etterpå. Spor er spennande.

--- 

Så kom laurdagen og sportrening på Sviland. Grått og haustleg, men Eldrid og Alfred ville i alle fall trene. Og i tillegg kom Marius med Amy for å få litt sportips.

Det var tre bilar på parkeringsplassen då vi kom. Det viste seg å vere konkurransespor i regi av Schæferklubben. Dei hadde begynt tidleg og var ferdig før vi var skikkeleg i gang. 

Eg gjekk eit langt spor i skogen som skulle ligge eit par timar. Det hadde vinklar og kryssing av elv.

Deretter gjekk eg ned i sanddynene og la tre korte spor. Inspirert av kurset (og eg mangla asfalt) skulle det trenast på starten av sporet + ein vinkel.. Mens eg gjekk der og tenkte smart, blei eg "angripen" av 3-4 terriar. Dei bjeffa og hoppa på meg. Hm. Har eg ikkje møtt på slike hissigproppar her før, mon tru? Men denne gongen var det ein mann som gjekk med ein flokk.

Ja, så var det bajasen då. Han blei frustrert då eg haldt han igjen for å få han konstrert på fotspora mine. Han ville gå sekundærsporet og dermed basta. Eg gjekk vidare til spor 2. Kort med vinkel. Her såg eg tydeleg merke etter vilt og det lukta Ekko òg.... Og dermed var hjernen kobla på andre enn mine spor... Det tredje gadd eg ikkje. Eg var sur.

Sidan eg var frustrert, var det greit å gjere noko anna. Marius blei sendt til skogs. Oppgåva var: Legg frå deg klikkaren di omtrent der, lag nokre vinklar og gøym deg oppi lia. Dette starta som ein fest. Ekko snuste i sporet og litt frustrert på klikkaren. Han ville avgarde. Og det med skikkeleg drag i lina. eg sveitta der eg hang etter. Han tok svingar og då vi nærma oss, gjekk nasen høgt. Her sette overvêrshunden inn. Heldigvis hadde vi flaks for vinden var feil så han fekk ikkje hjelp og sette nasen i bakken igjen. Fryd å finne Marius og få leike med tennisballen.

Siste sporet var interessant. Han starta stødig, men søkte jamnt snarvegar for å kome til ferskare spor. Blei sett tilbake der eg oppdaga det i tide. På slutten var eg heilt forvirra inni den tette skogen. Eg hadde vel aldri gått her? Det var jo omtrent umuleg å kome seg fram. Men slutten dukka opp den. Den hunden går på sekundærspor så det susar og tar dei berømte snarvegane der det passar han. Han vil til slutten. Hm. Var det ikkje det Gustavsson snakka om at var problemet med hundar som var trena på sluttpremien? Ja,ja, Ekko du er ein eldre hund, men du slepp ikkje unna. Du må avlerast noko av dette. Du er altfor god sporhund til å få dette ryktet.

Her må det ein plan til....

Topplada og interessante asfaltspor

Vi har ikkje gitt opp asfalten, sjølv om bajasen stadig håpar på det..

Torsdag var Lise og eg i parkeringshuset til Statoil. Det var fullmåne, men vinden var iskald så vi prøvde å vere mest muleg under tak.
Underlaget er ikkje heilt asfalt, det er litt gummi i det.
3 korte spor.
1. start med 3 blodpuddingbitar. Bittelitt lukt av blodpudding undervegs.
Ekko var høg då eg tok han ut av bilen. Tjo og hei! Her skulle det leikast. Godbitane blei sjølvsagt tatt i mot med glede, men sporinga. Det var reine sikksakken. Er luktene mine spreidde så vidt eller har han ikkje fokusert på ka lukt han skal velje?

2. start på same måte. Ikkje ekstra lukt undervegs.
Dette sporet gjekk litt betre, men brei sporføring

3.spor. same underlag, same oppsett som nr 1.
Dette var det beste av desse tre, meir fokusert på sporet.

Det siste sporet gjekk Lise for meg. Det var asfaltspor rett ved sida av kantstein og plen. Ein vinkel.
Dette sporet gjekk i resertempo. Eg trudde sporet skulle gå ein annan stad enn Ekko, men eg fulgte han. Nasen var litt høg, men han verka skråsikker og var målmedviten. Rett på slutten.

Kvifor er eit asfaltspor like ved grøftekant/ kantstein meir interessante og fokuserande enn asfaltspor midt i vegen? Har nokon eit svar på slikt?

---
Rundering.
På laurdag var det rundering i Skjævelandsskogen. Isabelle kom med Balder (kjekt å sjå han rundere igjen) og Buffy (tøff jente!).
Ekko var topplada. Helst litt overlada for han måtte ta ein runddans med ei svær grein før han forstod at det skulle arbeidast, men då var farten på topp og meldingane kom i ein fart. Knallbra. Vi prøvde blindslag. Sidan Ekko ikkje kan ha den innkalla figuranten på midtlina (han melder på henne der) så var ho plassert LANGT framme slik at  ho kunne ligge klar til neste slag.
Ekko sprang ut. Stoppa opp. Sett nasen i sky og sprang fram til figuranten. Altså full melding på eit langt slag.
Vi prøvde det same ein gong til. No var figuranten veldig langt framme, men det hjelpte ikkje. Nasen i veret og figurant blei meldt. Vi kunne ha sett figuranten i bilen, men eg var faktisk litt redd for at han skulle melde på den då bilane stod nære løypa.

Farten og interessen i runderinga var bra, men han er lik seg sjølv. Stoppar undervegs i arbeidet for å tenkje (ser det ut som). Lausbittet er han skråsikker på.

Vi avslutta treninga med at han skulle gå eit ID-spor. Marina skulle legge igjen ein hanske og ho og Lise skulle gå ut i lag. Det sporet Ekko skulle følgje var altså Marina sitt. Han var ivrig. Verka som han visste ka han skulle. Svingte kjapt til venstre inn på ein sti. Ja,ja tenkte eg, det var litt annan retning enn eg hadde snakka med dei om, men ok. Så byrja han å bli usikker. Hoppa frå det eine til det andre. Fekk lukte på hansken på nytt. Verka ikkje skråsikker, men tok eit spor. Dette var på nedsida av der det seinare viste seg at Marina var. Eg nekta han å gå inn der for eg var skråsikker på at sporet ikkje var der. Vi gjekk tilbake til der han svingte feil. No stoppa vi opp. Han fekk lukte igjen. No var han ikkje usikker lenger og gjekk i rett retning. Brydde seg ikkje om der Lise hadde svingt av. Han gjekk ikkje inn i tett skog der Marina hadde gått, men valde ein annan retning for å kome rett på henne.
Denne dagen var han ikkje lett å lese. Han verka skråsikker, men det var ikkje same luktene vi gjekk etter... Må trene meir på å ha fokus på rett lukt frå starten..

Hundeføraren må skjerpe seg

Av ulike grunnar har Ekko måtta akseptere at han kun har fått tur i kvardagen i det siste. Det tilfredsstiller ikkje brukshunden sjølv om han etterkvart er blitt ein moden mann. Han blir uroleg om kvelden og vil helst at vi skal leike eller finne på ein annan aktivitet.

Spor i Sørmarka

På sundag angreip han kanina si. Den mista etterkvart augene og halve hovudet. Dette er det lenge sidan han har gjort med tinga sine så eg tok hintet. Måndag blei det sportrening med Silje og Torhild.

Måndag: Skogsspor med kryssande turveg. 330m
Vi møttest ved OD og eg la eit spor på 320 meter. Det skulle krysse ein turveg. Sporet var vel ein 1/2t gamalt då vi starta på det.
Endeleg, trur eg bajasen tenkte. Han var KLAR! Starten tydeleg og fin. Arbeider seg oppover skogssida, men ser at han hopper litt. Hamnar utanom sporet og skundar seg innpå igjen. Rett før vi skal krysse turvegen, ser eg at det kjem eit par med ein stor irsk setter gåande. Eg er spent på korleis Ekko vil reagere. Jo, han ser hunden og bjeffer til, men så er det som om han kjem på at han er på jobb og ikkje har tid til slikt tull. Han fortset med sporet. Sporet går greit og han finn slutten.

Etterpå blei det ein triveleg tur med Silje, Torhild og hundane. Då vi kom heim, var det ein som snorksov. Sånn vil han ha det kvar dag. Resten av veka blei diverre ikkje slik...
Men så kom laurdagen.. Vi møtte Lise og Kari L på Dale.

Grusspor. maks 30 meter
Vi starta med å gå eit grusspor på grusbanen medan vi venta på at dei lange spora skulle få godgjer seg litt. Då eg gjekk sporet var det ein uberørt bane. Då Ekko skulle gå ei lita stund etterpå hadde det gått folk og hund i sporet...
Ekko verka absolutt ikkje påkobla. Han snuste på mykje, men ikkje på sporet mitt. Eg fekk han innpå fleire gonger, men det evrka heilt uinteressant. Heilt til vi var komne halvveges. Derfrå og inn gjekk han eit perfekt spor med nasen i grusen.

Skogsspor, kryssande bekk, variert underlag. 670m
Dette sporet fekk ligge godt over 1,5t før eg begynte på det. Ekko starta fint. Men som eg har sett fleire gonger at han hopper litt rundt før han verkar sikker på at jo her var det. I gras, over stein og velta tre går det fint, men brått kjem vi til ein stad der eg gjekk til venstre for ein månad sidan. Det gjorde han i dag òg, Heldigvis hadde eg merka sporet så eg fekk stoppa han. Då virra han rundt og så såg eg at han sette nasen nedi igjen og gjekk der eg hadde gått i dag. Bekken blei kryssa greit. På den andre sida, var han kjapp til å ta til høgre (som var rett), men stoppa og snudde og såg ut til å ville gå til venstre (som vi gjorde for ein månad sidan). Ser litt forvirra ut. Går tilbake til bekken og er no sikker på at han skal til høgre. Vidare går det fint, men han ligg litt til høgre for fotspora mine, men går inn i tett skog på same stad som eg hadde gjort. Barnålsbotn går fint, klatringa over steinar likeeins. Han arbeider litt meir når det blir tett skog og høgt gras, men det er lett å sjå når han er sikkert.  Det resterande går veldig fint og slutten blir funnen.

Skogspor, deler på tursti, varierande underlag, 430m.... og bratt stigning..
Lise hadde lagt ut eit spor til meg som no hadde godgjort seg i 2 timar. Vi fann lett starten. Ekko jobba godt i høgt gras. Lise hadde vore grei og markert nokre gonger i løypa. Det gjorde meg trygg på at han var på rett spor. Vi hamna på ein sti som eg etterkvart forstår er turstien til Lifjell. Ekko ville til høgre midt i lia. Eg var skråsikker på at Lise hadde sagt at ho hadde halde seg på vestsida av turvegen, så her var det ei som ikkje skulle la seg lure... Eg nekta å følge Ekko inn til høgre og forlangte han vidare oppover mot venstre. Søk spor, var kommando. Hunden tenkte nok at ok, no var leiken med Lise si lukt over, eg får velge eit anna... For oppover gjekk det. Bratt var det og til tider omtrent umuleg å klatre. Men Ekko var sikker som banken. Eg klatra og begynte å tvile då eg ikkje møtte fleire gule merke og heller ikkje såg menneskespor, kun dyrespor oppover fjellsida. Etter 430m innsåg eg at Ekko ikkje viste meg Lise sitt spor. Eg tok av han sporutstyret og på med vanleg band. Prøvde å ringe Lise, men ho var opptatt med eigne spor. Nei, nei. Vi hadde jo hatt ein kjekk tur, så vi fekk heller begynne på nedturen. Medan vi sakte arbeidde oss nedover langs turvegen, ringte Lise. Jo ho hadde nok kryssa turstien. Hadde bare ikkje tenkt på at det var den turstien som alle gjekk til Lifjell.

Sjå der Ekko vil til høgre 1/3 etter start..

Ok. forseint no. Nedover med oss. Etter ei god stund, var det ein som plent skulle inn til venstre. Heldigvis såg eg ei gul sløyfe i det fjerne, så eg sa bare: Søk. Ekko var skråsikker innover. Endeleg var han på sporet igjen (idiotiske matmor som nekta han..). Og med matmor i kort turband bak, bar det avgarde. Ei ny gul sløyfe og til slutt ei til. Så stoppa Ekko brått. Her låg det jo pølser i massevis. Slutten var funnen!
Flinkingen! Han hadde ikkje gløymt ka jobben eigentleg handla om. Og kjeft til meg.

Møtte Lise like etter. Vi var vel veldig einig om at det er knallkjekt å spore med desse hundane våre. Dei tenkjer, finn løysningar og gjev ikkje opp.

Endeleg rundering!

 Fredagen hadde vore ein dag med torden og lyn OG regn. Til tider i voldsomme mengder av alt.
Lise, Marina og eg satsa på at slikt måtte gå over så vi gjorde oss klare for rundering på laurdagen. Og dagen blei riktig så fin og varm i Sælandsskogen.

Endeleg skulle hundane få rundere igjen.
Ekko fekk Celina (utvekslingseleven til Marina) og Lise til figurantar. Han fekk eit lite klapp på første slag. Då var han i gang. Full fart ut, henta bittet og kom inn. Ivrig ut for å leike med Celina.  Neste var Lise. Jobba godt der òg. Han hadde ikkje gløymt at han skulle forflytte seg framover for å levere bittet.
Det er tydeleg at den leika med lyd er gjevast. I tillegg var Celina veldig flink på jaktleik. 8 gode slag.

Eg hadde den store gleda å vere figurant på Scott og Kira. Kira ville helst ha premie og tok lausbittet med eit sukk. Eg fekk beskjed om at ho måtte få ekstra god belønning på siste slaget. Det slapp eg å tenkje på for Kira fiksa festen sjølv. Ho kraup omtrent oppi vestlomma mi og tømde godteposen :).

I løpet av den tida vi hadde halde på, hadde det sige på med sopp-plukkarar (med og utan hund), bærplukkarar, bokstavjaktarar (orientering) og turgåarar.
Etter pausen prøvde Scott overvêr og Kira melding med fastbitt. Eg bestemte meg for eit langt spor med person i enden sidan det no var så mange vandrande rundt oss at eg ikkje ville ha rundering.

Lise hengte frå seg jakka og gjekk avgarde. Vi gjekke eit stykke før vi fann starten. Ekko starta fint. Det kan vere at eg hindra han litt for eg var usikker på om Lise hadde gått så nære hovudvegen som Ekko ville (han hadde rett). Etterkvart rota han seg inn på eit gamalt spor Lise hadde gått. (Det viste seg at Lise hadde gått litt lenger oppe). No virra han litt rundt før han såg skråsikker ut igjen og det bare var å henge på. Og der var Lise.
I den perioden han virra (og eg nok hadde gjort han forvirra ved omtrent å nekte han å gå der han ville), tok eg kontakt med Lise for å sikre meg om at vi i alle fall var i rett retning. Det var vi (og det burde eg visst. Han var jo skråsikker på retningen i starten).

Eit kjekt spor. Men altså hundeførar Østerhus, stol no på den hunden din. Han har ganske smart nase. I dag var det eg som var hindringa, men han løyste oppgåva likevel.

Siste augustdag blei spordag

 Sporlaurdag på Dale. Det låg regn i lufta, men vi slapp unna. Eg møtte tidleg for å gå eit langt spor som skulle ligge minst 2 timar. Undervegs på det sporet, fekk eg beskjed om at Lise var forsinka så eg la eit ekstra i tillegg slik at Scott òg fekk eit spor som hadde litt liggetid.

Ferdig med det sporet gjekk eg eit nytt som skulle gåast etter kort tid. Eg leika litt med Ekko før vi gjekk, så sporet låg kanskje 1/2time?
Lise fulgt i fotspora mine (hadde eg hugsa heilt kor eg gjekk..). På dette sporet viste Ekko at han er ein overvêrshund og kanskje òg ein curly/chessie. (intelligent og sjølvstendig aristokrat). Jodå spor skal vi gå, men det er jo slutten vi skal finne så kvifor automatisk gå sporet når ein kan kutte distansen ved å sette nasen høgt?
Dei få merka eg hadde sett synte at han i periodar var på sporet, ved sida av sporet, kuttar vinklar og er sikker på slutten.
Underlaget viste òg ulike måtar å løyse utfordringa på. Høgt gras tyder lukt overalt så her hopper og sprett det litt i vilden sky. Skråsikker kryssing av bekk. I typisk granskogbotn var han veldig sikker og mykje meir rett i sporet. Slutten var han ikkje i tvil om.
Eg ser at han alltid kjem i mål, men eg tør ikkje heilt stole på han undervegs for han har mange sidehopp.

Hovudsporet: 640m skogsbotn, steinrøys, gras. over 21/2t gamalt.

Han starta i høgt gras. Verka litt forvirra. Ville drikke av ei myrhola i staden for å gå sporet. Eg kjente meg litt småirritert, men medan han går der i høgt gras og ser ut som om han er ute på tur, tar han 90 gradersvinkelen akkurat der han skal. Jøss. Han er visst på jobb likevel.
No går det sikkert inn i skogen. Så byrjar han virre. Dvs han luktar litt her og sprett vidare til der og så tilbake igjen. Det er bare å stå  i ro for i slikt humør  er han lett å lese. Brått er han skråsikker på kor vegen går vidare og då er det bare å henge på.
På resten av sporet er han sikker, spesielt sikker verkar han når vi er i steinrøysa. Då kan eg sjå han snusar på dei steinane eg har halde meg i medan eg klatra, før han vel den beste vegen å kome seg både nedover og oppover.
Eg var veldig nøgd etter sporet. Tempoet var heilt fint og alle merka eg hadde plassert for å vere sikker på at han tok dei svingane og retningane eg hadde gjort, blei fulgt.

Vi avslutta dagen med at eg viste Lise kor ho skulle gå for å finne sporstarten, så la eg meg i sporslutten.
Det tok litt tid, men omsider høyrte eg det knaka i kvister og der kom Scott. Skråsikker på funn!

Resten av dagen var ein sovande hund og matmor slokna visst litt ho òg. Det tar på å vere helt.

August blei altså ein skikkeleg spormånad. Til både hund og eigar si store glede.

Grus, gras, betong og asfalt

Vi går og går..
Sundag møtte eg Torhild og Silje på OD.
Spor 1 skog, grus, gras. Ca 1/2t gamalt. ca 300m:
Eg la eit spor som starta i grus, gjekk over til gras, så skogsbotn, kryssing av populær turveg, små turstiar, skogsbotn igjen og til slutt høgt gras. Sporet var ca 300m.

Ekko var fort påkobla. Han tok starten fint. Virra litt frå side til side i grusen, men var skråsikker på kor han skulle svinge av frå grusvegen og inn på skogsbotn. Her jobba han godt. kryssa turvegen fint og fortsette i fint tempo. Han var lett å lese. Straks han hamna for langt utanfor sporet, begynte han å sirkle og markerte tydeleg at han var på sporet igjen.
Eit godt spor i fint tempo. Ekko var ein fryd å lese og han strutta av sporglede.

Eg skulle gå eit asfaltspor etterpå, men det avlyste eg bare for å nyte fryden over det gode første sporet.

Måndag:
Vi var 5 som møtte på området og fordelte sporområdet mellom oss. Eg skulle bort mot sandtaket.
Spor 1: Grusveg, høgt gras, jordsti, sand. ca 150 m, 1,5t gamalt.
Sporet starta spesielt ved at det kom to ville små hundar med mykje hår og ein tanngard dei hadde behov for å vise oss, stormande mot Ekko. Rett i strupen på ha. Ekko prøvde med labbane å få den eine vekk, greidde det og eg fekk heldigvis hunden med meg bakover. Episoden var litt voldsom, men Ekko såg ikkje ut til å ta det så tungt. Han blei fort klar for spor.
Oppstart i grus for så å gå over til høgt gras og ein jordsti. Dette gjekk fint. Han kryssa ein liten bekk og kom over på grusveg. Her virra han litt frå side til side, men svingte til høgre der han skulle. Underlaget blei meir og meir rein sand. Eg var spent for eg hadde sirkla litt her. Han tok fort teikninga og svingte slik eg hadde gjort. Gjekk rett på slutten.
Eit bra spor, men som tidlegare litt for høg nase på grus.

Torsdag
Spor 1 Betonggolv, parkeringsplass, 4,5t gamalt 15m.
Lise hadde lagt ut spor til Ekko og Scott før ho gjekk heim frå jobb i dag. Det var ein del bilar framleis på parkeringsplassen så vi måtte rekne med at det ville vere ferskare spor kryssande spora Lise la.
Ekko fekk lukte på ein av Lise sine sko. Så sette han i gang. I starten låg det litt smørost. Sporet var tydeleg langs ei linje i betongen. Ekko hadde ein tendens til å ligge 20 cm utanfor linja men gjekk ganske beint.

Spor 2 likt det over
Vi gjekk rett over til spor 2. Nå var det som om han var påkobla. Gjekk rett i sporet. Veldig kjekt.

Spor 3 og 4 betonggolv, parkeringsplass ferske 5m kvar.
Totalt uinteressert i sporet, men syns alt rundt i kring er spennande.

Eg bandt Ekko fast til bilen, gjekk ned ein del betongtrapper og fann gras til å legge spor til Scott og Ekko i. Gjekk opp igjen og begynte å gå mot trappa. Gjett om det var ein som gjekk spor i trappene? Aldri har eg sett han så skråsikker på kor eg hadde gått på betong.

Spor 5 gras, ferskt spor. ca 50m
Ivrig. Han gjekk fort. Virra litt i sporet. Ville mot høgt gras og søppel. men tok seg inn igjen. Finn slutten greit. Det er tydeleg at faste spor gjer at han har brei sporløype.

Kjempekjekt å spore ein torsdagskveld.

Sommaren som ikkje vil spore av.

Guro på veg til skogs med elgfot, hjortefor og blod.

Vi er inne i sommaren som bare er og er. Vi storkosar oss med å prøve ulike spor. Og eg rekk ikkje skrive blogg mellom kvar trening. Forfallet har kome langt...
Sist laurdag var vi ein fin gjeng i Sælandsskogen. Guro meldte at ho tømde frysaren og hadde masse blod å dele ut. Altså var vi fleire som var klare for blodspor.

Eg la ut to blodspor som fekk ligge ca 11/2 time.

Spor 1: ID-spor. Skogsbotn. Ferskt.
Medan dei låg og godgjorde seg, trente nokre grusspor og andre prøvde seg på ID-spor. Ekko fekk ID spor. Sporet var heilt ferskt. Vinden kom inn frå sida. Den han skulle følge gjekk rett fram. Feilsporet var til venstre etterkvart.
Ekko var noko overivrig då han starta. Livet er så kjekt og trening er kjempegøy. Ikkje lett å halde fokus då. Det viste seg at han gjennom heile sporet gjekk 2-3 meter utanfor sporet. Parallellt. Vinden kom frå sida, så den ferske ferten var nok like sterk der. Han reagerte ikkje på luresporet, men fortsette sikkert fram. Brått stoppa han og snudde seg 90 grader og gjekk rett på Kari L.
Oppsummering:
Ferske spor er travle spor og fertsgropa er vid. Med Ekko som òg er van med å bruke overvêr når han skal finne folk, er vindretningen veldig viktig. Sterk sidevind gjev ein hund som ser sikker ut i sporet langt utanfor sporet..

Spor 2: Blodspor. Skogsbotn. ca 11/2t gamalt 80m
Eg hadde sprøyta litt ekstra med blod i startgropa. Den snusa han på og begynte roleg på sporet. Farten auka etterkvart, men eg såg han fulgte sporet. Markerte ikkje sårleiet. Fann skanken (som no er blitt både gamal og inntørka), men viste liten interesse for den. Ville helst spore vidare.

Vi gjekk vidare til:

trøytt

Spor 3: Blodspor. Skogsbotn, høgt gras og litt grus. ca 11/2t gamalt. 100m
Han begynte greit, men innimellom såg eg at han låg litt til høgre for der er hadde drypt blod. Tempoet var greit.
Oppsummering:
Det var kjekt å gå blodspor igjen, men eg må fornye skanken. Den var ein gong spennande (men det byrjar bli minst 2 år sidan). Fordelen med blodspor var at eg såg kor eg hadde gått og kunne lese om han var nøyaktig. Han hadde ein tendens til å gå litt på sida. Først tenkte eg det var i fotspora mine, men då burde han ha godt på venstre sida av blodet, noko han ikkje gjorde. Eg må kikke nøyare på det.
I det høge graset var han veldig sikker, men nasen var høg.

Etter sporinga skunda vi oss heim for vi skulle til Kvalvåg og leve det gode liv resten av helga.

Det blei kokt kraft til saus så Ekko blei den heldige vinnar av restene (alle grønsakene smakte visst fantastisk). Sporinga og vaktinga av området tok på så eg trur det var ganske greit å bli lagt i bilen for å sove for natta.

--

Silja

Mandagskveld var det tid for meir trening.
Ein gjeng møttest på OD for der kan vi velge mellom skog, gras, grus og asfalt.

Spor 1: Gras, grus, asfalt. maks 1t gamalt. 30m
Ivrig, som alltid. Snuste greit på oppstarten og sette farten opp i feil retning! Hm. Kven hadde delt spor med meg? I alle fall noko som var meir fristande. Tok starten på nytt. 1 meter lenger inne i sporet i håp om at konkurrenten ikkje hadde vore her. Då starta han betre. Kryssa frå gras over på grus på rett stad og kom seg over på graset igjen der han skulle. Men etter det var det ein busk som måtte snusast på  og eit par andre forstyrrande element. Fekk han innpå igjen. Tok vinkelen fint. Då vi kom til asfalten, blei han mindre interessert, men restene av grillbeinet låg igjen i asfalten og det måtte jo snusast på. Vi kom oss over asfalten og gøymd bak ein søppeldunk fann han beinet eg hadde brukt å skrape i asfalten med. Gjev premie!

Spor 2: Betong 1t gamalt 15m
Dette sporet gjekk tett inntil betongmøblene på OD. Eg hadde lag pølsebitar undervegs for å sjå på konsentrasjonen.

Maja får kos.

Ekko starta fint, tok første runding (rundt eit hjørne) fint. Nasen kom opp, men hamna ned igjen då han oppdaga pølsebiten. Gjekk fint langs møblene, men med litt høg nase (syns eg). Kryssa open plass greit og fann slutten.

Oppsummering:
Asfalt er framleis kjedeleg, men det er nokre lyspunkt. Betong er litt kjekkare? Eg må jobbe med nøyaktighet.

I kveld hadde vi til og med besøk av Gry og Silja. Silja er blitt så slank og fin at vi alle måtte beundre ho. Kjem til å bli ein god redningshund ho der.

Silje gjekk rett på Gro i sporet. Eit solid funn! Veldig kjekt å treffe Gro og Maja! Håpar dei snart kan trene saman med oss igjen.

----

På Solastranda

Så blei det jammen helg igjen. Tida ho fyk og sommaren er her framleis. Ny laurdag i Sælandsskogen. I dag var det varmt så det gjaldt å jobbe effektiv før sola tok for mykje.

Ekko og eg starta dagen med tur på Solastranda før klokka 7 om morgonen. Sånn går det når ein skal kjøre folk til flyet. Trur ikkje Ekko hadde noko i mot det.

Treninga blei slik:
Spor 1 og 2: ID spor. Skogsbotn, myr. Ferskt
Akkurat no hugsar eg ikkje spor 1, men trur han låg litt til sides for sporet. Funn av figurant og val av retning var ikkje problemet (Eldrid var den han skulle finne og Lise var luresporet.
Spor 2 var interessant. Han rota i starten. Ville eigentleg i det sporet som Lise kom tilbake (det var nære det sporet der Lise og Eldrid hadde gått i lag og som han skulle følge), men fekk hna på. Han jobba godt med nasen nedi bakken, men så kom vi til myra. Då var nasen høg og han virra litt rundt. Fekk på nytt lukte på Eldrid si veske. Han ville til venstre. Lise gjekk bak og sa det var hennar spor og at no hadde ho og figuranten skilt lag. Eg fekk Ekko inn igjen, men nei, han ville i Lise sin retning. Vi gjekk litt tilbake, til der vi trudde dei hadde skilt lag. No var Ekko sikker og fòr avgarde i rett retning. Figurant funnen.

Etterpå var han så tørst at han hoppa nedi ein myrbekk. Som takk for at eg fekk han opp derifrå, blei eg dusja med herleg, brunt myrvatn......

Oppsummering:
Lese han, lese han.

Spor 3: Skogsbotn, grus, høgt gras. 230m. Minst 2t gamalt.
Dette sporet fekk ein del ekstra utfordringar for i dag vandra det rundt mystiske folk på kryss og tvers i skogen. Ikkje kunne vi sjå at dei hadde kart (det er minst ein orienteringspost her) så kanskje dei leita etter noko anna?. Sporet eg hadde laga kl 0930 var kl 12 fullt av kryssande spor. Men gamlefar må vel tole det?

Alfred.

Vi starta i gras med mykje småtre rundt oss. Starten gjekk fint. Sikker sporing. Kom seg ut på grussti på rett stad, men begynte å rote litt der. Eg stod i ro for å sjå ka som skjedde. Etter litt vimsing kryssa han grusen og gjekk inn i skogen igjen. På rett plass. No var han sikker på vegen vidare og gjekk stødig. Heilt til eg hadde ein 90graders vinkel. Då ville han vidare rett fram. Eg registrerte at nasen fort kom høgt opp då han var forbi der eg hadde lagt vinkelen.
Inn på sporet igjen. Fortsette fint vidare. Over i høgt gras. her var det tydeleg at det hadde gått folk (graset var tråkka ned) og ved ein stor busk gjekk Ekko på venstre side der eg veit eg gjekk på høgre. Eg tenkte eg skulle stå i ro og sjå om han oppdaga feilen, men han hadde gått rett på slutten så han stod bare og logra nøgd.

Oppsummering:
Denne gongen var planen å sjekke kor sikkert han gjekk så eg hadde brukt fleire sløyfer enn vanleg. (eg gløymer jo så fort kor eg har godt). Det trur eg at eg skal fortsette med ei stund for då kan eg stoppe opp når han går feil og la han arbeide og sjå på kroppsspråket hans. Eg har latt han ta litt for mange lette løysingar.
Og.. det var deilig å gå eit to timar gamalt spor. Ekko var mykje meir fokusert og tempoet var behageleg. Snart må eg få lagt ut eit spor som får godgjort seg ei natt. Kanskje til helga?

Altså for vidare arbeid med skogsspor:

• markere endringar i sporet
• få andre til å legge spor og gå bak meg for å hjelpe meg å lese han
• gå fleire gamle spor

For asfaltspor må eg bare fortsette med ulike variasjonar. Sjekke ut forskjellen på asfalt, betong og grus.

Scott: Bilen? Eg?

---

Før vi drog heim for å nyte den flotte augustdagen, måtte bare Alfred beundrast. Han er ein vakker labrador!

Og Scott. Som trur han er barn igjen. I alle fall viser han alle teikn til at innlæringa av hopp i bilen og bli der, er heilt ukjent. Eller kanskje han bare vil erte matmor?

Trening i sommarsol

Ut på tur i varmen

 Det var tydeleg at runderingsfolket framleis var i feriemodus for ingen ville rundere. Men Silje ville trene spor med meg så vi drog til Sviland kl 10 med kaffi og fersk gjærbakst. Her skulle både tobeinte og firbeinte kose seg.

Det blei 4 spor på Ekko i dag.
Spor 1: Skogsbotn. Ca 150m. Ferskt.
God start. Fint tempo. Nasen har tendens til å vere halvhøg. Rota litt ved ei myr, men oppdaga fort at sporet ikkje gjekk der han trudde. Tok seg inn. Låg litt på nedsida av sporet ei stund, men tok svingane og slutten skråsikkert.

Spor 2: Skogsbotn. Ca 50m. Ferskt
Det bar rett over på spor to. Her gjekk han fort og stødig. Og, trudde eg, heilt på linje. Heilt til vi kom der eg såg slutten. Då oppdaga eg at han var litt til høgre for slutten. Sekundet etter at tanken var tenkt, var det ein som hoppa ein meter til venstre og snuste vidare. Først ein halv meter forbi slutten, så bråstopp for å snu. Kjekke leiker luktar godt.

Spor 3. Grus og gras. Det var kanskje 1/2t gamalt.

ut på tur

Dette sporet er forteljinga om ein tullete sporleggar. Starten er fin. Trør godt i graset ved vegkanten. Vil ha han til å gå litt i gras før grus. Svingar ut i grusen, går litt der før eg svingar inn mot vegkanten og litt meir gras. Så ut igjen på grus. Kryssar vegen og fortset på sporet til eg legg ein ball i grøftekanten. Men uups. Eg har på ein måte malt meg inne.... Koss skal eg kome herifrå til bilen? Eg prøver meg litt inn i dei villaste vekster, men må gje opp. Altså må eg krysse mitt eige spor og gå ganske nær det på vegen tilbake til bilen.
Tenkte vi fekk bruke det til litt grustrening i alle fall.
Ekko starta godt. Tok gras, grus, gras, grus, men så kom valet mellom å følge sporet eller lukte der eg hadde gått på tilbakevegen. Han tulla veldig, men fann, tilfeldig, slutten denne gongen òg. Eigentleg eit heilt mislukka spor.

Spor 4: Skogsbotn. ca 200m. Silje sporleggar.
Etter kaffipause med fersk gjærbakst (kjøpt på Brustadbua) og luftetur skulle alle hundane få spor med figurant i enden. Ekko såg Silje gå avgarde med leika hans i handa. Då klarmeldinga kom, var ikkje han sein om å be. Vi avgarde og då eg tok på han sporlina, var nasen i bakken og full fart innover og oppover. Skråsikkert fann han Silje og storkoste seg med leika.

Ekko og Selma

Så var det meg som skulle vere figurant på Pia og Selma. Først Pia. Silje trudde ikkje ho hadde gått spor utan godbitar, men det skulle ho no. Eg gjekk på kryss og tvers oppover ei fjellside. Silje syns det var litt mykje kryssing, men Pia var skråsikker. Og ho hadde jo rett. Fann meg fint.

Selma var det spennande med. Ho hadde aldri gått spor utan hjelpemiddel. Eg skulle gå eit kort for det var i varmaste laget for henne. Selma går seint, men er sikker. Og det var ho denne gongen òg. Der eg svingte ut av stien, svingte ho òg. Det einaste var at vi ikkje hadde tenkt på at ho aldri har opplevd at det er folk i enden av sporet. Ho stokk då ho såg meg :). Men var nøgd med godbitane.

Temperaturmålaren i bilen sa at det var 26 grader. Ikkje rart at hundane var varme.

Dette var kosetrening de lux.

Det tar på å spore! Foto: Silje Ellingsen

Tre rare damer på asfalten

Vi gjev ikkje opp. Asfalten skal sigrast over.
Måndagskvelden var det lettare regn så Kari m/Nicole, Lise m/ Scott og Tammie og eg m/Ekko gøymte oss så godt vi kunne på ein parkeringsplass på Ullandhaug.

Her skulle det foregå ting og tang som vi var redde for ville kome i notatene om vår normalitet.

Lise var først ute (eg skuldar på ho). Då eg kom hadde ho alt hatt mjuk gange og lagt 2 spor til Scott og eit til Tammie.
Eg tok fram utstyret og gjorde meg klar.Halta bort til utgangspunktet og begynte å gå sporet. Her er resultatet:
Spor 1: Våt asfalt. Gått med sko med baconsåle og nylonstrømpe.
Baconet la god fert (og til tider synleg fert) i asfalten. Eg gjekk over to parkeringslommar.
Så var det Ekko. Litt meir fokusert denne gongen (det låg baconost i startgropa). Hadde nasen nedi mesteparten av parkeringslomme 1. Då premierte eg.

Spor 2: likt spor 1
På og av trur eg at eg skal kalle det. Han har betre fokus enn på sundag, men dett fort ut. Deler av sporet gjekk fint.

Spor 3: Våt asfalt. Same fertsmarkering som over. 1.parkeringslomme beint, 2. parkeringslomme skrått.
Denne gongen fulgte han sporet greit, men nasen er høgare enn eg vil ha han. Dette pirkearbeidet.

Sidan eg syns det var eit lite håp etter desse tre spora, stoppa eg der.
Etter litt prat gjekk vi tur saman med Kari og Nicole.

Tysdag morgon vakna eg av vekkeklokka, registrerte at det plaskregna før eg høyrte eit smell. Sekundet etterpå låg skuggen i senga. klistra inntil meg. Her var det ikkje snakk om å spørje om lov. I krig... osv.
Altså måtte alle rutiner snuast på. Det var frukost og jobbantrekk. Ingen vits med tur.
Ekko fekk bli med på jobb.
Generalmajoren tok for seg alle kontora for å sjekke at alle var på jobb og at det ikkje låg dyrebare saker lett tilgjengeleg for innbrotstjuvar.
For det meste sov han under skrivebordet, men han tok i mot gjester på finaste måten (ikkje hopping - dei ringte jo ikkje på). Ein av elevane fekk sin store siger for dagen då han turde klappe den store kalven. Kry som ein hane, ville han ha Ekko med ned til SFO for å vise dei andre (det går fort frå reddhare til kongen på haugen der i garden).

Det pinligaste var då han ville spele biljard midt under eit møte. At han skulle røpe oss så grundig....
Det nest pinligaste må vel vere då søppelet blei undersøkt og eg blei tatt i å ha søppel, avis, matpapir og yoghurtkartong i same dunk. Slikt går jo ikkje ann. Eg burde jo vite at vi har eigne dunkar for plastikk og papir.

I morgon satsar eg på solskin for ryktet mitt toler ikkje for mange pinlege avsløringar.

Asfaltspor? Tullar du?

No er det august og tid for trening...

På måndag avtalte Silje, Lise og eg trening på laurdag. Spor av ulike slag. Laurdagen kom med styrtregn, torden og lyn. I staden for sportrening, trente Ekko på skuggeleiken. Målet var å gå tettast inntil matmor heile tida. Han blei ganske god.

Ny sporavtale kl 10 i dag. Området rundt OD.
Spor 1: Asfalt: Baconost under skoa. Og avstanden var like lang som det er mellom to lyktestolpar.
Ekko tenke jippi, vi skal ut og ha det gøy.
Ivrig bort til sporet. Snuste på starten og lurte etterpå om vi heller skulle hoppe på den murkolossen som stod der. Eller springe inn mellom nokre søyler lenger borte.
Eg prøvde å få fokuset hans ned på sporet, men det var totalt uinteressant. Viss eg absolutt skulle spore, kunne han visst godt gå med nasen nedi bakken litt lenger borte.

Gjekk rett over på spor 2.
Spor 2:  Asfalt. To karbonadebitar i starten. Resten baconost skrapt ned i asfalten med skoa. Like langt som spor 1.
Framleis like lukkeleg. Full fart mot sporet (og hekken i nærleiken). Åt dei to karbonadebitane. Snuste 30 cm fram,  svingte mot hekken og snuste full fart nedover den.

Altså to totalt mislukka asfaltspor. Ekko ser ut som om dette er heilt uinteressant.

Spor 3: Gras, grus, skogsbotn. Fleire kryssingar av ukjente folk og hundar (+kanin)
Dette sporet låg kanskje 30 minutt?. Starta på gras. Vips var sporhunden slik eg kjenner han. Nasen ned. Skjønte fort om han kom utanfor sporet. Retta seg opp. Kryssa grus fint. Blei litt forstyrra av ferske hundespor, men kom seg innpå igjen. Eit lite stykke der grus og gras var blanda. Gjekk fint. Så kom vi til ein grusveg. Her gjekk han automatisk i graset som var nærmast der eg hadde gått. Lot seg fort avlede av andre interessante lukter. Men ved påminning var han inne på sporet igjen. Visste akkurat kor eg hadde slutta å gå på grus og hamna i skogen. Her jobba han bra og fann slutten (tennisball).

Eg har tenkt litt på det lengste grusstrekket. Det kan vere at sekundærferten min låg i graset. Det begynte å blåse medan eg gjekk det.

Dette siste sporet var sånn vi-koser-oss-begge-spor. Eg ser at han godt kan arbeide meir med å vere nøye, men ser òg at han er påkobla om nasen er høgare enn eg vil ha den.

Området vi trente i i dag, blei fort fullt av menneskespor av ukjente. så der må vi kanskje starte tidlegare enn 10.

Eg må finne ein nøkkel til å gjere asfalten like interessant som skogen. Tenke.. tenke.

Vi prøver igjen på måndag.

Juli er annleis.

Før eg tok meg ein liten svipptur til Spania, trente vi på asfaltspor. På slutten såg det ut til at nøtta til Ekko kobla seg på.
Men så kom juli med ferie og det late liv. Eller kanskje heller, det alternative liv.

Dagen etter at eg var komen frå Spania og Ekko frå kennelen, var vi invitert på fjelltur. Det einaste eg visste var at eg skulle kjøre til Vatnamo. Der møtte eg turfølget + ein gjeng som skulle bli med til hestane på Øksnevad vidaregåande skole sitt sommarbeite. I det følget var det ein irsk ulvehund og ein spaniel.
Vel framme på sommarbeite dukka det opp tre hestar som fottøyet skulle sjekkast på. Fredelege hestar tykte Ekko så han brydde seg ikkje om dei.

Etter det sa vi farvel til dei andre hundane og folka. Ekko og eg vandra lukkeleg avgarde saman med drevne turfolk med gps og sans for stilause turar.

Det var høgt gras (eg tenkte på orm og hantikker..), klatring på bare fjellknausar (høyrte kor klørne blei slipte). Opp og ned. Målet var å finne den høgaste. Den med best utsyn over Jæren, heiene og havet.

Vi måtte klatre over ein gjerdeklyvar som absolutt ikkje var tenkt på for hundar. Trinna var laga av rettståande plankar (altså utan stor flate å trø på). Ekko var så ivrig og glad for at vi var på tur at han klatra opp.. og ramla ned på andre sida. Uups, tenkte eg. Koss gjekk det med hoftene? Men han rista det bare av seg og venta glad på oss andre.

Litt seinare måtte vi over eit gjerde utan klyvar. Vi tobeinte kunne greie det, men å løfte 55kg.. Heldigvis greidde vi å finne ein liten opning. Ekko begynte friskt, men trekte seg då han såg kor flat han måtte vere. Heldigvis er han glad i mat så han kom seg til slutt gjennom. Neste gong han skulle gjere det same, var det ikkje eit problem, la seg flat og kraup under.

Etter ei god stund møtte vi 4 islandshestar. Ekko begynte å bjeffe på dei. Han var tydeleg redd. Eg prøvde å roe han ned. Ei i turfølget er godt kjent med hest og opna porten. Ho rekna med at dei ville trekkje seg litt tilbake eller bare stå i ro. Men for første gong opplevde ho at hestane ville angripe hunden. Heldigvis var ho rask og klok. Tok Ekko frå meg og fekk han med opp på ein knaus. Eg var bare forfjamsa og halvredd heile dyra, men kom meg heldigvis opp i høgda eg òg. Vi gjekk vidare derifrå medan tredjemann gjekk på grusvegen.
Det viste seg at hestane fulgte etter på grusvegen. Då var det bare å finne ein kjepp og to gjekk mot hestane for å få dei til å gå bakover medan Ekko og eg sprang framover vegen. Heldigvis kom vi oss unna.

Etter mange oppturar og nedturar kom vi fram til den høgste toppen. Her var det vind og utsyn ove rminst 7 kyrkjesokn og sikkert til England (om ikkje jordkloden var rund).

Men så skulle vi ned. Det var bratt. vi kom halvveges, då sa Ekko stopp. Dette var for bratt. Så einige vi to er! Eg var ikkje høge i hatten der eg stod. Opp igjen med oss. Vi vandra vidare. Der såg vi eit vatn, men gjekk fjellkjeden rett i vatnet eller var det noko å gå på der nede. Til vår store glede var det lett å kome seg ned frå den sida vi no var på. Det var ein liten grunne vi kunne gå på slik at vi kom over på den sida vi ville. OG det beste av alt. Ekko kunne få bade!
Siste delen av turen var bare barnematen. Då vi kom til bilen, forlangte Ekko at eg opna slik at han fekk hoppe inni. Han skulle ikkje gå ein meter til!
Turleiaren sjekka GPSen sin og fortalte at vi hadde gått 7,5 km. Det meste i ulendt terreng utan stiar.

Vi trengte to dagars kvil etter det... Men då kom sola og austlendingane. Til Orrestranda med oss. Badeliv, tenkte Ekko. I tillegg var det ein del graving ned til kald sand før han kunne legge seg og nyte det vakre landskapet.

Alt er vakkert og kjekt på jærstrendene. Unntatt: all sanden vi får med oss heim. I sekken, i kleda, i pelsen, i skoa....

Veka etter var det sol og sommar. Vi var på Tau opptil fleire gonger. Kjempekjekt! Bading. Ungar som gadd å kaste ball i sjøen. Og symjing. Ekko og ungane dreiv på og dreiv på. Det var visst himmel på jord. Og at dei etter badelivet hadde lyst til å halde gøymeleiken med han, var toppen. Han var totalt utsliten då han kom heim.

Og torsdagen i same veka, hang halen. Vasshale. Til veterinær og i gang med litt medisin. Han kom seg fort.

Og endeleg fekk vi begynt  å spore igjen. Asfaltspor har vi ikkje gitt opp. Eller har ikkje eg gitt opp. Ekko og eg var ikkje på same trening i alle fall. Han var på her-var-det-mange-kjekke-folk-og-lukter-trening. Eg var på asfaltsportrening. Konklusjon etter 3 spor: Eg prøvde i alle fall. Ekko gjorde ikkje det ein gong. Han snuste kun i asfalten der det var rester av godbit. At han kunne snuse seg fram til ein ny rest, var bare tull. Mykje smartare å løfte nasen og ta overvêr.
Og konklusjon to: vi trener litt på grus og anna neste gong slik at hundane får litt glede tilbake. Så lurer vi dei over på asfalten igjen. Dei andre på treninga var: Lise med to ville flatar og Silje med dei to sære damene sine. ;).

I går hausta han to nye tennisballar. Han har skikkeleg teft. Hoppar inn i hekkar og kjem lukkeleg ut med ein ball. Eg er så glad for at han har slutta å samle på fotballar. Tennisballar tar ikkje så mykje plass på gangen, terrassen, stova, kjøkkenet. Men HMSansvarlege i heimen burde kanskje innføre oppryddingskrav overfor eigaren. Alle ballar som ikkje er i bruk, skal vere i kassen.... Dei er livsfarlege å snofle i.

Asfalt, grus, skog, myr... vi sporer

Selma på første spor

Sist måndag fekk vi med oss Lise og Silje med hundane for å trene på asfaltspor. Er jo irriterande at det er noko vi ikkje får til så då må det gjerast noko med den saka.
Eg hadde ordna meg med ei sprutflaske med vatn med leverposteispor i. Dette måtte vel gjere susen?

Silje hadde med seg Pia og Selma. Dei var heilt elleville då dei skjønte at det endeleg var litt trening på gang. Lise og eg er meir betenkt over at Selma viste seg. Våre hundar kan få skikkelege komplekser. Selma gjekk nemleg bare ut av bile, sette nasen i asfalten og gjekk sporet som om det var det mest naturlege på jord. Kan det vere fordi nasen i utgangspunktet er så nær bakken? ;).

Vi ventar på at spora skal bli klar

Men over til Ekko. Første spor var på 2 meter. Spraya med leverposteivatnet. Han gjekk som ein gud. Og eg var jo ovanpå i 2 sekund. Neste spor er like langt. Då ville Ekko leike, springe til grøftekanten for å tisse, sjå  på dei andre... Eg la nytt spor. Denne gongen på sokkeleisten. Like uinteressant. Så eit med pølse skrapt langs lina. Jo, no gjekk han nokre centimeter med nasen ned. Så eit siste spor før eg gav opp for kvelden. Det var på 5 meter og eg brukte sprayflaska ca annankvar fot. Det gjekk betre. Han gjekk ca 4 meter greit.

Det verkar som om asfaltspor er heilt uinteressant. Ka er vitsen, lyser heile han av. Hm.

Lise går inn for saka

 På laurdag var det tid for siste sportrening med bruksgruppa før ferien. Det var kun Lise og eg som hadde tid til slikt. Ja, og dei to flotte svarte vi har med oss.

Vi starta med å legge kvar vårt lange spor. Mitt blei på 700 meter. Det gjekk på skogbotn, myr, hopp over bekk og litt steinrøys. Eg merka av 5 stader der eg tenkte eg kom til å trenge ein sjekk om vi er på rett veg, men elles var det ingen godbitar undervegs, kun litt frolic ved oppstart.

Medan sporet godgjorde seg tenkte vi at det var tid for meir asfaltspor. Og til duren av eit eller anna bråkete klippemaskineri, sette vi i gang. Dei to firbeinte var på ingen måte einig i at det var asfaltspor vi skulle drive med. Leik stod på programmet i følge dei. Eg la ut to asfaltspor. Det eine 1 meter og neste 2 meter. Eg burde visst at dette ikkje var planen til Ekko for han hoppa rundt meg for å få tak i leika han visste var i ein lomme. Men ok, han kunne setje nasen i bakken. Eg klikka. Jippi, tenkte Ekko. Godbit og etter det utruleg mange tilbod på dekk, hi five, bukk.... Og frustrasjon over at det ikkje kom eit nytt klikk. Men asfalten? Kvifor peika eg på den? Skulle han setje labben der? Til slutt var eg så frustrert at eg slutta det av. Klikker gav altså andre signal enn eg tenkte på.

700m solid søk

Vi fekk heller gå det lange sporet. No forsvann frustrasjonen min. For eit spor! Frolic i starten var heilt uinteressant (mauren hadde overtatt dei), men frå "Søk spor"-kommandoen var nasen i bakken og til tider høg fart. Han var lett å lese så det var bare å stoppe opp då eg såg at nasen gjekk litt opp. Det tok eit par sekund så var han sikker igjen. Alle vinklane gjekk som smurt og alle merkene mine møtte vi. I planen min hadde eg tenkt at han nok ville stoppe ved dei vasspostane som var langs løypa, men nei, han var på sporet. Og kanskje temperaturen var perfekt den òg?
Det er lenge sidan han har vore så lett å lese at eg får stoppa i tide og vente på at han finn ut av det før eg har begynt å rote meg ut på feilsporet. Dette var ei kjekk oppleving!

Kunstinstallasjon i skogen? 

Etterpå var det kake på oss tobeinte og frolic på firbeinte. Takk for kaka, Lise!

Men det var det asfaltsporet... vi får nok trene litt igjen til veka for dette irriterer meg.

flott turområde.

Kan asfaltspor vere noko?

Oj, eg skal visst ned her..

Siste laurdagen i mai var det sportrening på Dale. Lise, Kristin og eg var klare som egg. Sola skein og livet var bra. Jo, her skulle det sporast. Og Lise hadde vore på sporkurs og Kristin hadde lest. Asfaltspor måtte jo testast.
Men først spor i skogen.
Eg la eit på eit par hundre meter for å varme opp Ekko.

Så drog eg ut på tur. Og klatra oppover. Det går jo greit å gå spor oppover. Men ojsann, brått hadde eg bare eit val - bratt nedover. Dette kan blir spennande....
Sporet blei til slutt vel 1km.


På veg tilbake til bilane fekk eg SMS: "Må vi lete etter deg?". Det tok visst litt tid dette.

Kristin og Hera på asfaltspor

Etter litt soling ville vi prøve asfaltspor. Eg trur jo at Ekko er litt Pippi: "Det har eg aldri prøvd før så det kan eg"..

Først ut var Scott. Lise hadde trass alt vore på kurs. Vi fann ei bein linje ho kunne vandre langs. Litt pølselukt på skoa og Lise vandra beint fram. Så var det Scott sin tur. Han beviste tydeleg korleis det går når ho går på kurs utan han. Ingen hadde fortalt han at det var spennande å lukte på asfalt. Matmor burde vite betre. Tenk på luktene i nærmaste busk.

Kristin hadde ikkje vore på kurs, men ho og Hera hadde prøvde seg bittelitt. Kristin tok pølsebiten og gnei den litt nedi asfalten. Hera strevde litt med å forstå at dette liksom skulle vere eit spor å følge. Men etter litt vimsing så slo ho til. Ikkje langt, men tydeleg at ho hadde fert av noko. Dagens flinkaste!

Ekko blei vill då eg tok på han sporutstyret. Endeleg skulle det skje noko. Eg hadde lagt sporet på ei linje eg såg nære vegkanten. Hadde gjort som Kristin og gnidd pølsebiten langs linja.
"Søk spor". Og Ekko plasserte nasen i grøfta... Nytt forsøk. Hunden såg forvirra ut. Brått gjekk han eit par steg med nasen nedi. Dei andre brølte: Premiér! Eg var altfor sein i reaksjonen. Det same skjedde eit par gonger til. Då forstod til og med matmora at ho måtte ha premien så klar at det blei premie på sekundet. Kanskje klikkaren må fram på denne treninga?

Ekko ventar på at matmor skal klatre opp

Læring til neste økt: Markere rett straks han har nasen nedi. Bruk klikkaren. Og hald deg unna grøfta. Den var for fristande.

Etter matpausen, var det tid for spor i skogen.
Starten var bra, så litt forvirring før han er inne på sporet igjen. Ei god stund går det fint. Kryssar veg/sti to gonger. Byrjar rote litt igjen, men kjem inn på sporet igjen (får i ettertid vite at Lise og eg har kryssa kvarandre i dette området). Klatringa oppover fjellsida går veldig bra. Eg må be om ein liten pause då eg må klatre litt og er varm. Det same er han.

Kor blei sporet av?

Medan vi klatrar, høyrer eg stemmer. Trudde vi var langt frå turstien så dette var rart. På toppen oppdagar eg kvifor. Den fjellveggen som gjorde at eg måtte legge sporet bratt nedover, er ein klatrevegg. Sporet mitt var altså fullt av ferske menneskespor og eit hundespor. Klatrarane hadde med seg ein hund som ville helse.
Etter både helsing på hund og menneske, var Ekko klar for nedstigning. Eg måtte jamnt minne han på at eg kom sakte bak, men han gjekk fint.

Neste utfordring var ei steinrøys eg strevde med å kome meg ut av. Mellom anna måtte eg snu og gå litt tilbake. Då Ekko kom dit, stoppa han brått og lurte veldig kor sporet var blitt av. Etter litt leiting, kom han tilbake og prøvde nye utvegar. Han tok ein eg trudde var feil for den var så vanskeleg å forsere, men han trefte i alle fall eit merke eg hadde sett lenger framme.
Bileta av spora lyg litt for eg gjekk ikkje alltid heilt ut der Ekko gjekk, men viser i alle fall kor han rota litt.


Endeleg var vi ferdig med utfordringane. No var det bare skog og myr igjen. Denne delen gjekk greit og eg var glad for at eg hadde lagt slutten ved ein liten bekk for hunden var skikkeleg tørst.

Lagt spor

gått spor

Konklusjon: Ekko var ikkje påkobla heile tida. Han rota ein del i periodar og såg ut som han ville velge dyrespor i staden i blant. Men han gav aldri opp då han blei minna på å søke spor igjen. Han imponerte då han så kjapt greidde å finne tilbake til sporet vårt då vi trefte fjellklatrarane.

Etterpå måtte kongen på haugen vise den nye kompisen sin kor fin utsikt han hadde. Tok kanina i munnen og sette ho ved sida av seg... Søten. Han er forresten blitt billig i leiker. Denne er funnen langs vegen. Tennisballane hentar han i krattet rundt tennisbanen. Eg likar hundar som ordnar slikt sjølv.