Kan asfaltspor vere noko?

Oj, eg skal visst ned her..

Siste laurdagen i mai var det sportrening på Dale. Lise, Kristin og eg var klare som egg. Sola skein og livet var bra. Jo, her skulle det sporast. Og Lise hadde vore på sporkurs og Kristin hadde lest. Asfaltspor måtte jo testast.
Men først spor i skogen.
Eg la eit på eit par hundre meter for å varme opp Ekko.

Så drog eg ut på tur. Og klatra oppover. Det går jo greit å gå spor oppover. Men ojsann, brått hadde eg bare eit val - bratt nedover. Dette kan blir spennande....
Sporet blei til slutt vel 1km.


På veg tilbake til bilane fekk eg SMS: "Må vi lete etter deg?". Det tok visst litt tid dette.

Kristin og Hera på asfaltspor

Etter litt soling ville vi prøve asfaltspor. Eg trur jo at Ekko er litt Pippi: "Det har eg aldri prøvd før så det kan eg"..

Først ut var Scott. Lise hadde trass alt vore på kurs. Vi fann ei bein linje ho kunne vandre langs. Litt pølselukt på skoa og Lise vandra beint fram. Så var det Scott sin tur. Han beviste tydeleg korleis det går når ho går på kurs utan han. Ingen hadde fortalt han at det var spennande å lukte på asfalt. Matmor burde vite betre. Tenk på luktene i nærmaste busk.

Kristin hadde ikkje vore på kurs, men ho og Hera hadde prøvde seg bittelitt. Kristin tok pølsebiten og gnei den litt nedi asfalten. Hera strevde litt med å forstå at dette liksom skulle vere eit spor å følge. Men etter litt vimsing så slo ho til. Ikkje langt, men tydeleg at ho hadde fert av noko. Dagens flinkaste!

Ekko blei vill då eg tok på han sporutstyret. Endeleg skulle det skje noko. Eg hadde lagt sporet på ei linje eg såg nære vegkanten. Hadde gjort som Kristin og gnidd pølsebiten langs linja.
"Søk spor". Og Ekko plasserte nasen i grøfta... Nytt forsøk. Hunden såg forvirra ut. Brått gjekk han eit par steg med nasen nedi. Dei andre brølte: Premiér! Eg var altfor sein i reaksjonen. Det same skjedde eit par gonger til. Då forstod til og med matmora at ho måtte ha premien så klar at det blei premie på sekundet. Kanskje klikkaren må fram på denne treninga?

Ekko ventar på at matmor skal klatre opp

Læring til neste økt: Markere rett straks han har nasen nedi. Bruk klikkaren. Og hald deg unna grøfta. Den var for fristande.

Etter matpausen, var det tid for spor i skogen.
Starten var bra, så litt forvirring før han er inne på sporet igjen. Ei god stund går det fint. Kryssar veg/sti to gonger. Byrjar rote litt igjen, men kjem inn på sporet igjen (får i ettertid vite at Lise og eg har kryssa kvarandre i dette området). Klatringa oppover fjellsida går veldig bra. Eg må be om ein liten pause då eg må klatre litt og er varm. Det same er han.

Kor blei sporet av?

Medan vi klatrar, høyrer eg stemmer. Trudde vi var langt frå turstien så dette var rart. På toppen oppdagar eg kvifor. Den fjellveggen som gjorde at eg måtte legge sporet bratt nedover, er ein klatrevegg. Sporet mitt var altså fullt av ferske menneskespor og eit hundespor. Klatrarane hadde med seg ein hund som ville helse.
Etter både helsing på hund og menneske, var Ekko klar for nedstigning. Eg måtte jamnt minne han på at eg kom sakte bak, men han gjekk fint.

Neste utfordring var ei steinrøys eg strevde med å kome meg ut av. Mellom anna måtte eg snu og gå litt tilbake. Då Ekko kom dit, stoppa han brått og lurte veldig kor sporet var blitt av. Etter litt leiting, kom han tilbake og prøvde nye utvegar. Han tok ein eg trudde var feil for den var så vanskeleg å forsere, men han trefte i alle fall eit merke eg hadde sett lenger framme.
Bileta av spora lyg litt for eg gjekk ikkje alltid heilt ut der Ekko gjekk, men viser i alle fall kor han rota litt.


Endeleg var vi ferdig med utfordringane. No var det bare skog og myr igjen. Denne delen gjekk greit og eg var glad for at eg hadde lagt slutten ved ein liten bekk for hunden var skikkeleg tørst.

Lagt spor

gått spor

Konklusjon: Ekko var ikkje påkobla heile tida. Han rota ein del i periodar og såg ut som han ville velge dyrespor i staden i blant. Men han gav aldri opp då han blei minna på å søke spor igjen. Han imponerte då han så kjapt greidde å finne tilbake til sporet vårt då vi trefte fjellklatrarane.

Etterpå måtte kongen på haugen vise den nye kompisen sin kor fin utsikt han hadde. Tok kanina i munnen og sette ho ved sida av seg... Søten. Han er forresten blitt billig i leiker. Denne er funnen langs vegen. Tennisballane hentar han i krattet rundt tennisbanen. Eg likar hundar som ordnar slikt sjølv.