Varierande trening på ein kald 1.mai.

Lise, Gry og eg hadde avtalt å møtast på Sviland i dag. klokka ti slik at vi ikkje hamna borti det store vårsleppet (MC-gjengen på 1.maitur) på motorvegen.

Heldigvis drog vi så tidleg for etterkvart dukka det opp ein mengd redninghundfolk som skulle trene.

Eg hadde ikkje kobla hjernen inn på at ein treng walkie til rundering på ein onsdag òg... Det gjorde det mykje vanskelegare å få gitt kvarandre meldingar undervegs. Og når eg midt i alt mistar mobilen, blei det litt kaos. Men alle tre hundane fekk seg ei runderingsøkt før redningsfolka overtok området.

Ekko fekk framleis drive med flying og rett i leik. Denne gongen leika han vilt hjå Gry, men ville ha godbitar og kos hjå Lise. Såg ut til at han likte begge deler like godt for han kryssa i god fart over begge retningar. Kondisjonen er tydeleg blitt betre dei siste vekene. På siste slaget ut til Lise, sprang han fort ut. Lise sa at han stoppa der skogen slutta og stod litt før han snudde. Det eg såg, var ein hund som kom i full fart for å drikke i ein stor pytt. Sendte han på siste slaget opp til Gry.
Nå skal eg begynne forsiktig med meldingar igjen og samstundes prøve å halde kondisjonen oppe.
--
Klokka 12 kjørte vi ned til området til retrieverklubben. Vi forstod fort at det ikkje var aktuelt å utvide områdebruken for "overalt" dukka det opp redningsfolk. Ok. sporet vi hadde tenkt på, måtte gjerast på ein annan måte. Gry tok grusspor på vegen, Lise spor med vinklar nederst på området og eg grusspor på parkeringsplassen. Eg trur jo at hunden min får til alt så at eg måtte legge sporet slik at det kryssa spor eg nettopp hadde gått, bør han vel ta? At det var på grus som vi sjeldan går, gjer vel ingenting? Som pedagog har eg lært at vi skal utfordre utanfor flytsona/komfortsona til eleven....

Ekko starta fint bak bilen til Lise, tok første vinkel, men på nest vinkel ville han ligge litt til høgre for der eg hadde gått (oppdaga jo då at vinden hadde auka og at lukta av meg nok var sterk der), men han var ikkje i tvil om retningen. Brått var det ut for å tisse ved eit tre, men sidan eg stod stille så kom han tilbake og fortsette sporet (no nøye) i le av vinden til han bak brakka fann tennisballen. Konklusjon: Han tar grus greit, men trenaren må følge meir med på vindretningen (sjølv om den innimellom hadde ein liten pause) viss ho vil ha hunden til å gå nøyare.

fotograf: Lise Lunde

Gry og eg ville ha feltsøk. Ekko hadde ikkje prøvd det sidan området var nytt og han var ein unghund. Lise hadde òg lyst til å teste Scott på det. Han hadde aldri prøvd feltsøk.

Alle tre tråkka området før start. Det er fascinerande å sjå at alle tre hundane forstod at det var dumt å søke utanfor området. Hamna dei der, var dei fort inne igjen. Tenk om det var like lett å lære menneske slikt?
Eg la ut ein hanske og ein tøybit på området. Henta hunden og gav han beskjed om å søke felt. Flinkaste hunden fann hansken, leverte og fekk godbit og kos før han sprang ut igjen for å finne neste gjenstand. Ikkje vanskeleg det heller. Så var det to rundar der Gry la ut og Ekko måtte finne. Gjekk strålande det òg. Flinke sporhunden!

No skal det innrømmast at vi ikkje arbeidde med eit nøye feltsøk der hunden jobba jamnt og tok for seg heile området strukturert. Det var ingen av våre trent på. Vi ville bare ha dei til å leite rundt for å sjå ka dei kunne finne.

No regnar det, Ekko søv tungt og matmor er nøgd med treningsøkta.